De Visayas kennen enkele populaire eilanden, maar ik wil ook graag enkele plaatsen bezoeken die wat meer (zoals ze zeggen) off the beaten track liggen. En dat is Biliran zeker, we komen welgeteld twee andere toeristen tegen en de infrastructuur is er de minst voorziene van onze reis door de Filipijnen. Onze derde stop is Moalboal, in het zuiden van Cebu waar we wat langer blijven hangen om tot rust te komen na het vele reizen. Al is dat laatste vooral voor mij weggelegd.
Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: live of iets minder live. Deze keer over het vervolg van onze tijd in de Filipijnen, vanuit het vliegtuig naar Singapore.
Dinsdag 13 december
Bij een bakkerijtje in de de “stad” kiezen we verschillende zoete broodjes uit en smikkelen deze op, op een plastic stoeltje tussen het gedruis van het verkeer. Ook al zien ze er allemaal anders uit, het zal meermaals blijken dat de meeste broodjes/koffiekoeken gewoon hetzelfde smaken. We wachten geduldig (haha) totdat de eigenaar van de scooterwinkel zin heeft om aan de dag te beginnen en huren een scooter voor een dag.
Onderweg zwaai ik me haast een ongeluk naar alle lachende kinderen en volwassen die luid HELLO roepen. We parkeren de scooter onderaan een wandelpad en lopen de natuur in. Niet dat het een luid of druk eiland is, maar hier is het echt rustig. We volgen het smalle, aarde padje naar boven en komen bij de grote Ulan-ulan waterval. We rusten hier wat uit en genieten van het moment: alleen, tussen de palmbomen en de jungle, met het gedonder van de waterval en de frisse damp die ons verkoeld.
We klimmen nog wat hoger en komen bij de Recoletos waterval. Deze is kleiner maar minstens even mooi: de waterval komt namelijk uit in een prachtig, helderblauw meertje waarin je kan zwemmen. Omdat deze nog wat hoger gelegen is, kijken we uit over Biliran en zien in de verte zelfs een naburig eiland liggen. Wat later worden we vergezeld door twee Filipino’s die maar al te graag hun drie vrouwelijke klasgenoten imponeren met hun sprongen in het water. We maken een praatje en gaan samen op de foto: we zijn de eerste toeristen die ze hier zelf tegen komen.
Weer de scooter op en nog wat meer naar het noorden: onderweg stoppen we voor lunch, met de voetjes in het zand, terwijl we uitkijken over het helderblauwe water. Tenslotte bezoeken we nog een derde waterval in de buurt. Door de sterke stroming is het water hier bruin en wagen we ons niet aan een plons, maar alleen in de wereld, voel je je hier wel.
Woensdag 14 december
Vroeg uit de veren want er staat ons een lange reisdag te wachten. Met de backpack op de rug springen we in een tricycle en tuffen tot bij een van terminal. Hier hebben we net pech dat er een volle minibus weg rijdt dus we wachten veertig minuten voordat elk stoeltje in ons busje bezet wordt. Het is weer een bont allegaartje: wij met onze rugzakken, een opaatje met kleinkinderen, mannen en vrouwen met dozen vol en enkele oudjes die onderweg zijn naar de grote stad voor een doktersbezoek. Twee uur later staan we weer in Ormoc en kopen we ferrytickets naar Cebu. We geven onze rugzakken alvast af en lopen door de stad op zoek naar een ATM.
Ik voel me slap door de bochtige weg en heb nood aan zout en suiker (geen idee of dit wetenschappelijk onderbouwd is) dus als we de bekende gele M zien, twijfel ik niet langer. Het is tien uur ’s ochtends en mijn maaltijd smaakt me zoals een Mcdo me nog nooit eerder gesmaakt heeft. Kip zonder vreemde botjes of kraakbeen waar je het niet verwacht! Rijst! Frietjes met zout! Cola met suiker! Maar goed weer over naar de orde van de dag: opgekikkerd én met een pilletje tegen reisziekte achter de kiezen, gaan we aan boord van onze diepvries. Pardon, ferry met de airco op standje Siberië (ik ben daar geweest dus ik mag dat zeggen ;-)). Voor de verandering spelen ze een slechte film met “The Rock” tijdens de drie uur durende boottocht (mocht iemand hem gezien hebben: die film over aardbevingen waar hij in staat is om uit een helikopter te kruipen terwijl rondom flatgebouwen instorten en dus immuun is voor de luchtverplaatsingen, om dan zijn vrouw te gaan redden die in een smalle put lag van ettelijke tientallen meters diep waar natuurlijk net géén puin op gevallen is.).
Na een korte taxirit staan we aan de busterminal van Cebu waar we al snel aan boord gaan van een wederom ijskoude bus naar het zuiden van het eiland. Na een trage rit van drie uur stappen we af in het dorpje Moalboal, waar we na een lekkere maaltijd achterop springen bij twee habal-habals naar onze overnachtingsplaats voor de komende dagen. Er staan enkele kleine rieten hutjes op het terrein en is zeer rustig gelegen, tussenin het dorp en het strand in. We kruipen onder de klamboe en met de krekels op de achtergrond vallen we in slaap.
Donderdag 15 december
Ook hier huren we weer een scooter en trekken we erop uit. De meest populaire bezienswaardigheid in Moalboal zijn de Kawasan watervallen en vooral het canyoneering is populair onder backpackers. Ik ben zelf niet echt te vinden voor het concept van het afspringen van watervallen (doe je iemand met hoogtevrees geen plezier meer ;-)) dus we besluiten om gewoon wat te hiken in het park.
De watervallen zelf zijn best mooi en het water zeer blauw, maar toch voelt het als een tegenvaller. Het is hier druk en je hebt er restaurantjes, tafels en stoelen om te relaxen, lockers om je spullen op te bergen en je kan er een ritje maken op een bamboe vlot. Het is zo ontzettend anders dan de watervallen en bijhorende omgeving die we twee dagen eerder bezochten in Biliran en het voelt dan ook als een koude douche. We lopen een rondje maar houden na een uurtje voor bekeken.
Met onze buren gaan we gezellig eten bij een geweldig restaurantje in de buurt van het strand. We maken kennis met de eigenaars en hun liefde voor koken en eten, drinken wat San Miguels en laten de balut challenge aan ons voorbij gaan. (Google dat maar eens!)
Vrijdag 16 december
Omdat op de scooter cruisen op een eiland één van onze favoriete bezigheden is, doen we het vandaag gewoon nog een keer! Dit keer besluiten we nog wat meer naar het zuiden van het eiland Cebu te trekken en willen we naar de top van de Osmena berg gaan. De weg naar de Kawasan falls kennen we nog van gisteren dus je zou denken het dat vlot zou gaan. Het tegendeel is echter waar. We zijn het dorp nog maar net uit en we worden al getrakteerd op de eerste regenbui. En dan bedoel ik niet zo’n typisch Belgisch miezerregenbuitje. Nee een echte tropische stortregen. We schuilen onder wat bomen en zetten vol goede moed onze trip verder.
Tien minuten later vinden we onszelf zittend in een bushalte, opnieuw schuilend voor de hevige regenbuien. We lachen naar de verlegen kindjes in schattige scoutsuniformpjes die samen met hun moeder schuilen. Wat later stopt de regen en stapt ze op het scooter, een kindje voorraan en eentje achteraan. De zoon heeft zijn eigen fietsje en is zo inventief om een groot bananenblad als spatbord te gebruiken. Zo eenvoudig maar ik vind het mooi om te zien.
Na een derde regenbui geven we het op: het is zo bewolkt dat er waarschijnlijk weinig tot geen uitzicht is op de top en we worden niet heel blij van het weer. Onderweg naar de hostel spotten we een prachtig verlaten strandje, maar na enkele minuten lopen we over het paadje op weg naar een grote boom om onder te schuilen. Uiteindelijk komen we doorregend aan bij ons rieten hutje: het zou nog drie dagen duren voordat onze kleren en schoenen weer droog zijn. We zijn dan ook in Zuid-Oost Azië: een gebied even goed gekend voor het prachtige weer als de druilerige dagen vol regenbuien.
Zaterdag 17 december
Na drie nachten in ons rieten hutje in een heel rustig stukje van het dorp, verhuizen we de komende twee nachten naar een hostel aan Panagasma beach, het drukste deel van de buurt. De nachtrust is wat minder maar we zijn wel op wandelafstand van een hoop leuke zaakjes én de duikschool waar Pieter zijn duikcursus zal volgen. In België volgde hij al de eerste delen van de cursus maar zonder papierwerk, neemt geen enkele degelijke duikschool dat aan dus begint hij gewoon van nul. Maar omdat hij natuurlijk de basistechnieken al onder de knie heeft, gaat hij de cursus kunnen volgen op 2.5 dag in plaats van 3-4 dagen dus dat is ook weer mooi meegenomen.
Je denkt misschien dat we tussen de twee plaatsen verhuisd zijn met een lokaal vervoersmiddel. Dat klopt ook! De aandachtige lezer denkt nu meteen aan een tricycle of habal-habal maar we doen het echt local-style. We gaan niet alleen met twee op onze scooter, maar ook onze backpacks en kleine rugzak stapelen we er vrolijk bij. Het grappige is dat we nu minder bekijks hebben dan wanneer we “gewoon” met 2 op de scooter zaten.
Terwijl de wederhelft de hele dag in het water ligt, blijf ik op het droge (als je de regenbuien niet mee telt) en luier ik fijn in een hangmat. Drankje erbij en dan wat lezen, foto’s uitsorteren of bloggen, het gaat me goed af. ’s Avonds gaan we met een Duits-Amerikaans koppel een sisig of sizzling plate eten in een zaakje met witte plastic stoelen en tafels. Typisch Aziatisch dus.
Zondag 18 december
We herhalen wat we gisteren deden: voor mij is dat dus heel weinig (al lees ik wel mijn boek Wild van Cheryl Strayed uit) en voor Pieter is de dag een stuk actiever. Hij deed twee bootduiken en een shore dive waar hij zwom tussen een schools sardines, waarvoor Moalboal bekend staat. Ook spotte hij zeeschildpadden en nog veel meer ander moois. Als lunch gaat we eten in ons favoriete zaakje en eten we de Sunday’s special: de banana heart salad en nog enkele andere kleine gerechten.
Zaterdag 19 december
Zoals eigenlijk wel verwacht, slaagt Pieter voor zijn PADI Open Water! Vanaf nu mag hij dus overal ter wereld duiken tot achttien meter diep en kan hij dus meer van de onderwaterwereld gaan ontdekken. Rond de middag gaan we weer op pad en reizen we verder naar het zuiden. Met een tricycle tot het centrum om daar de bus te nemen tot het zuiden van het eiland Cebu, hier weer een tricycle in tot aan de haven van het piepkleine Lilo-an. Hier hebben we gelukt en kunnen we nog mee met de boot die vijf minuten later vertrekt. Eens angekomen in de haven, springen we bij in een kleurrijke jeepney tot het centrum, vanwaar we het laatste deel te voet afleggen.
Omdat het morgen mijn verjaardag is, boeken we een leuke hostel die een tikje boven ons gebruikelijke budget ligt, met een mooie kamer met eigen badkamer. Helaas ging er iets verkeerd waardoor, ondanks het feit dat wij een geldige reservering hadden, was de door ons gevraagde kamer niet vrij de eerste nacht. Gelukkig hadden ze nog wel een dormroom vrij en kregen we er een ontbijtje bovenop. Zo zie je maar dat het niet altijd over rozen gaat (als was dat eerder een teleurstelling dan een echt probleem).
Rijstterrassen in Biliran
De cijfertjes
Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 5)
Aantal plaatsen bezocht: 2. (totaal 22)
Aantal foto’s genomen: 245 (totaal 5390)
Vervoersmiddelen gebruikt: tricycle, scooter, minibus, boot, taxi, bus en habal-habel. (totaal 13: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi, Russisch busje, dubbeldekkerbus, boot, tricycle, habal-habal en scooter.)
Treinleven: voorlopig even geen trein meer (totaal 171u34 – 10483km)
Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)
En verder?
Morgen (chronologisch in deze reisverslagen gezien) is het mijn verjaardag en dat gaan we vieren. Het is de eerste keer dat ik mijn verjaardag in het buitenland doorbreng, dus memorabel is hij sowieso al. Verder hakken we de knoop door waar we kerst vieren en of we tijdens onze laatste tien dagen in dit land het wat rustiger aan gaan doen of dat we toch een extra eiland bezoeken.
De Filipijnen klinken prachtig en je foto’s zijn ook prachtig, jammer van de regen, helaas hoort dat er soms ook bij. Ik ben benieuwd naar je volgende verslag 🙂
ooh je bent een duikweduwe geworden! Had je geen zin om ook je PADI Open Water te halen? Ik ben mijn man erin gevolgd…zalig om die hobbie samen te doen
Heel erg leuk om te lezen Lot! En goed om te weten dat die populaire watervallen dus best wel toeristisch zijn. Dat zie je vaak niet op de foto’s hè ;p Ik kijk er enorm naar uit, mag bijna vertrekken!
Klinkt heerlijk, met een scooter het eiland ontdekken. Fijne foto’s lady!