The Big Trip #15: het einde van een droomreis

En voordat we het goed en wel beseffen, zijn we al weer aanbeland aan de laatste dagen van onze droomreis. We reizen verder naar ons geliefde Bangkok, waar we echter geen tempels zullen bezoeken, maar genieten van ons favoriete hotel, van de shoppingmalls en het lekkere eten. Meer moet dat niet zijn. En natuurlijk volgt dan de niet te vermijden dag van vertrek. De dag van de terugreis.

Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: live of vooral iets minder live. Deze laatste keer over de allerlaatste dagen van onze Big Trip: over ons favoriete hotel in Bangkok en de terugreis, geschreven vanuit het koude België.

Maandag 23 januari

De dag begint goed. We worden keurig op tijd opgehaald door de chauffeur van de minibus, maar hij moet daarna wel drie rondjes rijden om twee hostels te vinden om nog anderen op te pikken. Ik hoop dat ie de weg vlotter naar Bangkok vindt, dan hier op Koh Chang. Met een volle minibus rijden we naar het noorden van het eiland en daar weer de ferry op naar het vasteland. Zevenenhalf uur later komen we aan vlakbij een skytrain station in Bangkok. Hoog boven de stad reizen we filevrij naar het centrum van de stad en wat later checken we in bij onze hostel voor de komende twee nachten. Bij Glur hebben we een comfortabel tweepersoonsbed in een dormroom en ook de badkamer delen we.

Meteen gaan we naar Raja’s fashion voor een afspraak want mijn vriend wil graag een kostuum op maat laten maken. We kiezen precies de goede kleur uit honderden stoffen en hij wordt opgemeten van kop tot teen. We hebben weinig tijd want op donderdagochtend vertrekken we naar huis maar het team van Raja zet er vaart achter zodat alles tijdig klaar zal zijn. De komende dagen zullen we nog twee keer terugkeren voor een passessie en tenslotte gaan we het woensdagavond ophalen. ’s Avonds gaan we eten in de foodcourt van een van de shoppingcenters die de stad kent: het hippe Siam Center.

Dinsdag 24 januari

’s Ochtends krijgen we een gratis ontbijtje: een soort papperige rijst die ik gewoon even niet binnen krijg. Als je hoofd staat op een eenvoudige toast, dan krijg ik toch geen warme maaltijd binnen zo vroeg op de dag. Er stond al een tijdje een hip koffiezaakje op mijn wishlist dus daar gingen we heen voor onze tweede ontbijt. Moet kunnen op een dinsdag toch? Bij Rocket is het he-le-maal hip, maar de prijzen zijn navenant. Ik besluit te genieten van mijn lekkere cappuccino en we delen wat koffiekoeken, alles is er ontzettend vers en smakelijk.

Ook vandaag staat er niet veel op het programma. We hebben namelijk een shopdagje gepland: we gaan naar onze favoriete outletwinkel waar mijn vriend maar liefst drie jeansbroeken scoort en ik vind een hoop leuks bij Terminal 21. Dit is met ruime voorsprong mijn favoriete mall in Bangkok: elke verdieping heeft een naam van een stad en aan de roltrappen staan departure/arrivals bordjes. Het hoeft je dus niet te verbazen dat een shoppingcenter met reisthema mijn favoriet is?

Woensdag 25 januari

We slapen uit en checken ook uit. Gelukkig hoeven we pas morgen naar huis te vertrekken en gaan we nog een nachtje doorbrengen in ons allerfavoriete hotel. We sliepen hier al elke keer (twee keer dus) dat we in Bangkok waren, en een derde bezoek konden we dus ook niet overslaan. Het hotel heeft een zwembad op de veertiende verdieping met uitzicht over de stad en hier willen we maar al te graag van genieten. We verlaten het hotel voor een tweede passessie voor het kostuum maar de rest van de dag brengen we door bij het zwembad.

De zon gaat onder over de skyline van deze wereldstad en na slechts twee dagen mogen we het kostuum ophalen! Het zit als gegoten en de kleur is perfect: ook hebben ze heel netjes Pieter’s naam geborduurd aan de binnenkant als fijne extra. Omdat we beide verzot zijn op de foodcourts in de stad, gaan we deze keer eten in deze van Terminal21. De verdieping eet San Francisco en heeft zelfs een eigen Golden Gate Bridge!

Ook al smaakt het eten ons, we willen toch op een iets feestelijkere manier het einde van onze geweldige reis vieren. We vleien we ons neer in de ruime comfortabele zetels naast het zwembad met uitzicht over de stad en genieten er van een cocktail. Meer hoeft dat niet te zijn.

Donderdag 26 januari

Een van mijn lievelingsdingen in het hotel is het ontbijt. Dit is echt het grootste en meest gevarieerde ontbijtbuffet dat je je maar kan inbeelden. Uiteraard nemen we hier dan ook uitgebreid de tijd voor, ondanks dat we al rond negen uur moeten vertrekken richting de luchthaven. Ik smul er van sushi, vers fruit, yoghurt, brood met beleg, koffiekoeken, proef van de pannenkoeken en de spek met eieren die mijn vriend kiest en zoveel meer.

Onze rugzakken hebben we de avond voordien voor de laatste keer ingepakt en met één zwier hangt die op onze rug. De routine zit er namelijk helemaal in. Alles heeft een vaste plek en sjouwen met een backpack voelt heel natuurlijk aan. We slaan vriendelijk het aanbood voor een taxi af en wat later zoeven we met de skytrain in een klein uurtje naar de luchthaven. Deze dag is één grote “laatste keer van deze reis”. We checken voor de laatste keer onze bagage in en kuieren door de grote luchthaven. We lopen geroutineerd door de controles, worden het land uitgestempeld, herkennen de winkels en de vorm van de luchthaven. Nadat we de VAT-refund geclaimd hebben (de wederhelft had voldoende gewinkeld) gaan we snel onze laatste Thaise Bath wisselen voor euro’s en kopen we nog wat te drinken.

Even later gaan we aan boord van het vliegtuig waar de komende twaalf en half uur in zullen doorbrengen. Het fijne aan deze vlucht is dat ik door het tijdsverschil maar liefst twee uur lang de zonsondergang boven de wolken kan bewonderen. En als er iets is waar ik instant blij van word, dan zijn het wel de prachtige kleuren van de ondergaande zon. We krijgen kraantjeswater Heineken (ik moet dit zeggen als Belg) aangeboden en klinken op een goede terugvlucht.

Met een halfuurtje vertraging vertrekken we en en die achterstand halen we onderweg niet in. Gelukkig gaat alles ontzettend vlot in Schiphol: we zijn zo door de immigratie en onze bagage rolt ons meteen tegemoet. Ook hebben we geluk: onze reis zetten we verder met de Thalys en we mogen mee met de trein van een halfuurtje eerder. Vele fijner dan nog een halfuur in de koude (30 graden verschil, check!) te wachten. Tenslotte stappen we in Antwerpen over op een gewone trein die ons naar het centrum van België zal brengen. Op het perron herkennen we al gauw een bekend gezicht en Pieters vader was zo lief om onze verwarming alvast aan te zetten thuis.

We stappen ons vertrouwde appartement en het eerste wat me te binnen schiet is: wat is het hier groot.

De volgende dagen

En dat ruimtegevoel is het niet het enige wat ons nog zal opvallen de de eerste dagen na thuiskomt. In plaats van vier T-shirts en één short heb ik (uiteraard die short niet meer nodig en) een kleerkast vol. Er wordt weer zelf gekookt en afgeruimd, het bed waarin we slapen is al nachtenlang hetzelfde. In de vier dagen vrij die me restten alvorens ik weer aan het werk ga, wordt de was gedaan en de rugzak opgeborgen. Familie en vrienden worden bezocht en de eerste poging tot het uitsorteren van foto’s is ook al ondernomen. Alles is vertrouwd en lichtjes vreemd tegelijk. We lopen over van de herinneringen en de verhalen maar beseffen maar al te goed dat weinigen geïnteresseerd zijn in je verhalen. Of dat is toch het gevoel dat wij delen. Wij kunnen niet anders dan gelijkenissen en verschillen zien met wat we de voorbije maanden meemaakten, vertellen anekdotes over landen die voor velen onbekend zijn en botsen vaak op dwalende blikken en “nu weer over op de orde van de dag”. Maar dat is ook weer niet zo gek: niet iedereen deelt dezelfde passie voor reizen en ook is het helemaal niet gemakkelijk om zo’n avontuur dat je met zijn twee meemaakt om dat onder woorden te krijgen. Om het verteld te krijgen op een manier dat een ander er ook wat aan heeft: want sommige culturen, ervaringen en landen zijn zo bijzonder dat het best wat verbeeldingskracht van de luisteraar vereist.

Een bekende quote van F. Scott Fitzgerald is hier volledig op zijn plaats:

It’s a funny thing coming home. Nothing changes, everything looks the same, feels the same, even smells the same. You realize what’s changed is you.

Maar wat ook opvalt naast het opnieuw wennen aan dagelijkse dingen, is het overheersend gevoel van dankbaarheid. Ik ben zo ontzettend blij dat we dit konden en mochten doen. Drie maanden van wij tweeën in de rest van de wereld, reizend over die wereldkaart, in landen die voor ons onbekend waren. Stukken ervan ontdekt en zo veel geluk gehad want amper pech onderweg. Beseffen dat het niet voor iedereen is weggelegd, dat er zoveel levens anders zijn dat dat van jou en dat er heel veel zijn die met een pak minder een pak gelukkiger zijn dan de doorsnee Europeaan, Belg of Vlaming.

De cijfertjes / de eindstand

Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 9)

Aantal plaatsen bezocht: 1. (totaal 35)

Aantal foto’s genomen: 93 (totaal 8697)

Vervoersmiddelen gebruikt: minibus, ferry, skytrain, vliegtuig en trein. (totaal 18: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi, Russisch busje, dubbeldekkerbus, boot, tricycle, habal-habal, scooter, monorail, tuktuk, speedboot, ferry en skytrain.)

Treinleven: totaal 171u34 – 10483km

Roadtrip leven: totaal 40u – 1800 km

Het leven on the road: van een eenvoudige vlucht en meer dan 1800 kilometer in onze Russische minibus, talloze uren in een bus met een wannabe F1-piloot achter het stuur, zoekend naar mijn zeemansbenen op een of andere boot en tig andere vervoersmiddelen die ons over eilanden en door drukke straten brachten. We brachten bijna tweehonderd uur door op een of ander transportmiddel over duizenden kilometers land of lucht.

Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)

PIN IT:

 

En verder?

En verder? Zijn we vooral nog niet klaar met reizen. Ik ben ontzettend blij dat mijn vriend nu ook een deel van mijn reispassie deelt en ik ben er zeker van dat er nog vele avonturen samen zullen volgen. De eenvoudige en de soms opvallende reacties van onze omgeving zijn samen te vatten in twee categorieën: de ene vindt dat we nu toch wel echt wel genoeg gereisd hebben en de andere neemt nog minder een blad voor de mond en veronderstelt dat er nu toch wel echt NU baby’s aankomen. Gelukkig ben ik ook niet helemaal op mijn mond gevallen en de laatste keer dat ik checkte, zijn kinderen niet iets waar je onbezonnen aan moet beginnen én heb ik nog lang niet de hele wereld gezien. En die andere categorie? Die ontdekt net zoals wij de wereld, dichtbij en veraf.

Ik denk dus dat we gewoon fijn verder doen waarmee we bezig zijn: genieten van alles waarvoor we gewerkt hebben, van de wereld, van het leven, van de fijne mensen rond ons heen en elkaar. Want er zijn genoeg verhalen in de wereld die je maar al te goed laten beseffen dat we het hier verdomd goed hebben. Liefste lezers, ga op reis en kom terug met je hoofd vol herinneringen en wees dankbaar voor de kansen die je krijgt en grijp ze met beide handen.

 facebook– twitter – instagram