Scratchingmymap in 2022
Het einde van een jaar of het begin van een nieuw, een geliefd moment om even terug te blikken op de hoogtepunten het voorbije jaar. En zeker op een reisblog hoort daar een terugblik bij van de mooie plekken die bezocht zijn. Maar wat als het toch vooral gewoon een moeilijk, vermoeiend en uitputtend jaar was? Met enkele goeie momenten en ook wel nog wat bijzondere bestemmingen die bezocht zijn, maar wat als het toch vooral je erdoorheen slepen was? Dit jaar was er geen om over naar huis te schrijven, zoals ze zeggen. Maar toch ga ik wat woorden neerpennen over 2022. Wat eigenlijk gewoon een kakjaar was als er er maar één woord voor zou mogen gebruiken. Dus over die kak zullen hier wat woorden geschreven worden – omdat het nu eenmaal niet altijd happyhappyjoyjoy is – maar ik heb ook gewoon zin om terug te blikken op de lichtpuntjes. Want die waren er gelukkig ook wel.
Pssst, enkel maar geïnteresseerd in het reisgedeelte van dit jaaroverzicht? Klik dan meteen door naar beneden.
2022, het jaar van de B-side begon in Bangkok
Ze zeggen wel eens dat iedereen enkel maar zijn “Greatest Hits” deelt, en dat het nooit gaat over de B-sides. De B-side van de plaat, de kant waar niet over wordt gepraat, de achterkant, de misschien wel dark side of the moon.
Het jaar begon nochtans goed. Op 1 januari stapten mijn vriend en ik het vliegtuig in naar Bangkok en na 24u quarantaine op hotel, reisden we door een rustig Thailand. Naar plekken en eilanden waar we tijdens onze vorige reizen nog niet eerder geweest waren. Heel veel momenten gehad om voor altijd te koesteren: snorkelen op enkele van de mooiste plekken die Thailand te bieden heeft, kajakken in alle rust in het Khao Sok National Park, het licht prachtig zien vallen op een tempel in een grot en maar liefst twee keer olifanten in het wild zien. Magisch momentje, om zo in een houten bootje over het water naar zo’n prachtige, machtige dieren te kunnen kijken.
En afsluiten in Bangkok, zoals altijd – gaan shoppen, fietsen door China Town en helemaal alleen rondlopen bij Wat Arun en het Koninklijk Paleis. Echt een prachtige reis, eentje die me nog lang gaat bijblijven. Bijna vergeten hoe ik me de dag voor vertrek voelde: werkend en halverwege de dag met koude rillingen, kotsend en flauwvallend rechtgehouden worden door het lief. (geen C want alle testen voor afreis en in Thailand waren negatief.) En toch kwamen er al wat donkere wolken de laatste dagen. Alweer wakker liggen en piekeren. En dan thuiskomen, krop in de keel. Gaan koffiedrinken met vriendinnen op een koude zondag en weer een beetje opladen. En dan positief testen op mevrouwtje Rona en de lappenmand in belanden.
En daar zit ik eigenlijk nog altijd wel een beetje in – maar daar heeft misses C niets mee te maken. Kort na de eerste weer negatieve C-test, kwam er een andere letter van het alfabet langs. Diagnose B van Burn-out. Huilen van opluchting (want erkenning en iemand die me zegt dat ik mag rusten) en tegelijk van schaamte. Van oh nee wat nu, hoe lang gaat dit duren, moet ik niet gewoon nog even doorbijten en harder werken, zo erg heb ik het nu toch ook weer niet want er zijn er anderen die het zwaarder hebben en ik zal wel gewoon een paar weken moeten rusten en dan komt het wel weer goed. Een hoofd dat blijft doormalen. Een schuldgevoel dat me opvreet, zo weinig focus hebben dat ik amper (een deel van) een serie kan kijken, laat staan een boek lezen.
Door gesprekken met arts en psycholoog beseffen dat drie jaar lang graag, hard en veel werken in een scale-up met projecten in verschillende tijdszones, in combinatie met zelf een huis bouwen (van het ontwerp van het plan tot elektriciteit leggen, honderdmiljoenmiljard gaten boren, sanitair afvoer, aanvoer van stadswater en regenwater, nog meer kabels, keuken, badkamer, kuisen, schuren, plakken en verven…) terwijl je weer bij je ouders gaat wonen om geld te sparen en dat ook nog eens in covid-times waardoor ontspannen door afspreken met vrienden, eens op restaurant gaan of eens niet-in-de-bouw-bezig-zijn nog lastiger werden – dat dat gewoon niet gaat.
Gewoon nog efkes doorbijten. Bijna daar. Nog iets drukker op het werk, die belangrijke klant uit een andere tijdszone vraagt ’s avonds toch ook wel veel tijd en als ik misschien vroeger opsta kan ik wel nog even wat dingen proberen af te werken voordat de calls beginnen. ’s Nachts wakker worden en wakker liggen van de kopzorgen. Dit nog even uitzoeken voor de bouw en dan nog een paar uur nog iets nuttig gaan doen en in het weekend weer de wekker en verder werken in de bouw. Hopelijk snel verhuizen. Nog efkes doorbijten. Bijna daar.
Maar er is blijkbaar een grens aan hoe lang je dat ontspannen, écht ontspannen en rust nemen, kan uitstellen. Niet meer alle ballen in de lucht kunnen houden, en je er nog slechter door voelen want, nog efkes doorbijten. Ziet ge wel, huis af genoeg en verhuisd. Iedereen zegt dat we er fier op mogen zijn. Maar wat als je alleen maar het resterende werk ziet? En niet wat er allemaal al gedaan is… Nu kan ik rusten, ja toch? Maar wat was rusten en niets doen nu ook alweer? Nog iets drukker op het werk, ik had minder en minder focus waardoor het me langer dan normaal duurde om een taak af te ronden, een hoofd dat nooit meer stilstond en elke keer stekende buikpijn na het eten, zo moe zijn en toch niet kunnen slapen, pijn en ontstekingen in zowat elke spier, mezelf door elke dag moeten slepen en geen energie, elke dag hoofdpijn, geen zin hebben om met vrienden af te spreken, constante spanning in elke vezel van mijn lijf dat ik zelfs gespannen in de zetel zat.
En toen ging ik boodschappen doen en was er iets niet van mijn boodschappenlijstje. Resultaat? Paniekaanval en tranen. En toen besefte ik dat het zo niet langer verder kon. Dat ik niet meer mezelf was. Dat ik al maanden niet meer naar kantoor reed, omdat ik al lang geen werkdag meer had gehad zonder paniekaanvallen, hyperventilatie of tranen. Dat deze extrovert zichzelf moest bijeenrapen voor elke call. Jezelf op mute zetten om naar adem te happen. Blijven ademen, nog efkes doorbijten. Bijna daar.
En toen daar in de supermarkt, vielen alle ballen op de grond en was het onmiskenbaar: weer naar de dokter en zeggen dat al de pogingen voor een betere balans van de voorbije maanden onvoldoende waren omdat er iets kapot is. Ik denk dat ik kapot ben.
2022 stond dan ook vooral in teken van vertragen, van stilstaan, van weer leren te rusten, te leren dat niet alles wat je doet nuttig moet zijn, om een serie te kijken of boek te lezen zonder schuldgevoel (want kan je ook niet eerst even iets zinvol doen en zie je wel hoeveel werk en klusjes er nog te doen zijn?) en leren luisteren naar mijn lijf als het mij zegt dat het nog trager moet. Ja, nóg trager dan traag – een schildpad is er niets tegen.
Na drie maanden voelde ik de eerste verbetering: ik was niet heel de tijd meer moe/vermoeid en kon zeggen dat ik me wel fysiek uitgerust voelde. Verbazend hoeveel gemakkelijker je de dag kan doorkomen als je niet elke dag tegen je lijf moet vechten, als je niet meer elke dag pijn hebt, geen constante spanning meer, geen paniekaanvallen meer, geen namiddag dutjes meer nodig en weer slapen zonder nachtmerries. Verbazend ook om te beseffen dat het kon, zo meer dan enkel overleven.
Nog eens drie maand later, kon ik zeggen dat ik elke dag de energie had om te douchen, koken en kleine taken te doen. Ook begon ik met een klein hartje maar met veel goesting weer 1 dag per week te werken. Met vallen en opstaan en telkens weer zoeken naar een nieuwe balans. Nog eens drie maand later heb ik niet elke keer als ik moet/mag/kies om af te spreken met mensen, slapeloze nachten en stress en nadien is de batterij niet weer leger, maar gewoon hetzelfde of zelfs al af en toe iets meer opgeladen ervan.
Ik heb al veel geleerd het voorbije jaar, maar ik ben er nog lang niet. Heel langzaam terug beginnen werken en mijn uren opdrijven (momenteel zit ik op 60%) en probeer ik een balans te vinden tussen werken, iets zinvol doen, fysiek rusten, mentaal rusten en leer ik wat zelfzorg en mildheid zijn. De inzichten in wat mijn triggers zijn, deze verder ontrafelen, begrijpen vanwaar deze komen en hoe ermee om te gaan en weten pauzemomenten in te lassen als er een trigger me weer raakt.
En vooral heel bewust traag blijven gaan en mezelf niet voorbij te lopen want dat dat als een boomerang in mijn gezicht weer terugkomt. Zeer tegen de natuur in van dit (voormalig?) duracell-konijn, maar ik merk dat het hoe dan ook voorlopig nog altijd niet anders kan, dan traag. Een cliché maar o-zo-waar: in moeilijke tijden, leer je niet enkel jezelf kennen maar ook wie je echte vrienden zijn. En dat zit ‘m vooral in die kleine dingen. Op wie je kan rekenen, soms zelfs onverwacht, wie er berichtjes stuurt om ff te checken hoe het er mee gaat, wie u naar buiten sleurt voor een wandeling en een babbelke of wie niets zegt omdat ze misschien niet weten wat te zeggen en diegene die het niet willen of kunnen begrijpen.
Ik ben er nog lang niet, maar ik sta wel al verder dan een jaar geleden. Niet meer onderaan de berg/put, maar er boven op. Ik val er nog wel af (onlangs nog) en dat duurt me dan wel eventjes voor weer vooruit te kruipen/klimmen, maar het lukt wel. En soms blijf ik al eens staan als het hard waait boven op die berg. En ik zie ook wel de opklaringen en de mogelijkheden aan de andere kant van de berg – en als je liever de andere metefoor gebruikt – ik kan al af en toe eens piepen over de rand van de put, als ik op mijn tenen sta. Dus ik kom er wel, traag maar zeker.
Wat ik het hardste mis, is mijn energielevel van vroeger. Ik lig na een werkdag nog vaak genoeg te bekomen in de zetel in plaats van nog energie te hebben voor hobby’s of sociale activiteiten (maar ik heb het wel af en toe weer wel, dus wederom die schildpad) en mijn weekends hou ik toch ook bij voorkeur nog eerder rustig. Ik hou bijna altijd een dag volledig leeg, een dag voor mezelf. Voorlopig is dat dan geen dag gevuld met boeken lezen, mensen zien of hobby’s, maar gewoon echt rust en niets doen zodat ik er weer tegen aan kan. En ik ben voorlopig nog altijd een introvert in plaats van mijn energieke, vrolijke extroverte zelf. Je zou voor minder een identiteitscrisis krijgen. Zelfspot is er wel nog dus. 😉
Ik kan hier gerust nog veel meer woorden schrijven, maar voorlopig laat ik het hier bij. Ik hoop dat als je je herkent in iets van wat ik schreef, dat je weet dat je niet alleen bent hierin. <3 En dat erover spreken met je (h)echte vrienden helpt. Net zoals praten met een psycholoog/therapeut (zet je op die wachtlijst!), genoeg water drinken, gezonder eten en bewegen. Voor die laatste dingen heb ik ook niet altijd energie, dus hou het kleinschalig: loop elk uur een rondje of twee rond de tafel/door je living en loop de trap eens op en af. Als je het kan, wandel buiten een blokje om. En eet elke dag een stuk fruit. Doe elke dag even iets op papier (tekenen, een kleurboek inkleuren, puzzelen…) en niet met een scherm. Begin klein en laagdrempelig (er moet al genoeg) en daarna zie je wel weer hoe het verder gaat. Voel je niet schuldig als je in de zetel hangt of naar de lucht kijkt met een tas koffie in de hand. Je moet niet altijd een boek lezen of serie kijken of iets nuttig doen.
Een van mijn inzichten van het voorbije jaar is de volgende quote.
“The only time that relaxing & recharging really works, is when you don’t feel guilty about it.”
Kleine alledaagse dingen
Ik nam zo’n 10000 foto’s met mijn iphone dit jaar – een hele boel dus. Dat kwam vooral dat ik in het grootste deel van het jaar enkel fotografeerde met mijn iPhone en niet meer met mijn (compact) camera. Maar buiten de reizen, zaten er dus ook deze kleine lichtpuntjes bij.
Een van mijn grootste lichtpunten dit jaar was toch wel het starten met pilates, 1-2 keer per week een uurtje. Mijn rug en nek zitten al bijna 20 jaar vast en heel langzaam merk ik verbetering. Maar vooral: ik denk een uur lang aan niets anders dan aan de oefeningen die we er doen. De ultieme zen, de ultieme rust en ik voel me bijna altijd beter nadien.
Nog eens naar de Efteling met Langnek met een feesthoedje ter ere van 70 jaar Efteling en de traditionele foto op de een zingende paddenstoel. Heel veel onkruid wieden uit de chaosjungle aan de rand van onze tuin. Voor de derde keer chop-chop en mijn lange haren doneren aan Think Pink (er ging tot 40cm af!). Bruidsmeisjeskleren passen voor het huwelijk van onze beste vrienden. Van een oma verliezen en een deel van haar plantenjungle erven zodat er nu thuis extraveel groen is. Van al die planten verpotten met mijn hoofd op nul. Gaan uitwaaien aan de zee met het lief en glijbanen voor grote mensen. Verjaardagen vieren van mete- en petekindjes en oma’s en opa’s.
Sometimes it snows in April – Prince had gelijk. Cappuccino’s met een koekje. Housewarmings en terug volk zien af en toe en er van genieten. Zotschone zonsondergangen thuis. Bloesems. Tuinzetels kopen en er veel van kunnen genieten. Op een koude dag naar Plopsa met vriendin en haar kindjes en een halfjaar later die overdosis Studio 100 nog eens herhalen. Kleurboeken vol kleuren want zo trainde ik mijn focus weer langzaam aan en toch ook wel fan van iets op papier doen, iets dat louter dient ter ontspanning.
Bloemen die bloeien en planten die floreren en het huis dat een groene jungle wordt. De verjaardag vieren van het lief, 35 alweer! Gaan karten en slapen in een glamping tent, off-grid in the middle of nowhere. Boogschieten en darten in de tuin. En ook wel pintjes in de tuin. Een hittegolf met een auto die 47 graden aangeeft en gaan afkoelen in het zwembad van een vriendin. Doopfeestjes, dinnerdates, verjaardagen met of zonder pinata of zomaar. Een avond naar Antwerpen met een kom dampende ramen en een droge Hans Teeuwen. We ontdekten een legoverhuur niet zo ver van thuis en huurden al 3 keer een gigantische doos lego, goed voor menig uren legopret. Zo zetten we al de Harry Potter train, de Titanic (9000+ stukken!) en een boomhut in elkaar. Het lief die nog eens petit-beurre taart maakt. Mooie zonsondergangen. Een verdwaalde fazant in de tuin.
Een andere hoogtepunt van dit jaar was, om na jaren twijfelen, dan toch eindelijk een “echt” fototoestel te kopen – dankzij de nodige duw in de rug van mijn vriend. De voorbije jaren fotografeerde ik eigenlijk altijd met ofwel mijn iphone ofwel mijn compactcamera van Sony. Prima toestellen, maar die laatste is ondertussen ook weer 8jaar oud. Een systeemcamera Canon EOS M50 mark ii werd het en het is nog een beetje zoeken, maar het belangrijkste is dat ik weer mijn liefde voor foto’s heb ontdekt. Ik word er simpelweg heel blij van om de wereld te zien door de cameralens (en ook wel zonder, no worrries.)
Een eerste keer op wandel door het bos met mijn nieuwe fototoestel met een verzameling paddenstoelen als vrijwillige modellen. Het mooiste kaartje en een unicorn ballon voor mij verjaardag. Uiterst geschikt als je 34 wordt, lijkt me. Net zoals gaan eten in een van je favoriete restaurants. Kerst vieren met gezelschapspelletjes als dessert. Kreeft avonturen met oudjaar en met het beste gezelschap het nieuwe jaar inzetten op sneakers, sloefen of crocs 😉 Maar vooral toch eindelijk nog eens samen met het lief. <3
Reispret dichtbij en toch ook vooral wat verder weg in 2022
Reizen in het voorjaar
Zoals hierboven al gezegd, hebben we het nieuwe reisjaar ingezet in Thailand. Toen nog met een PCR-test voor vertrek en twee ter plekke inclusief 24u quarantaine. Maar daarvoor kregen we ook een heerlijk rustig Thailand voor in de plaats. Heerlijk rustig want weinig andere reizigers dus dat zorgde ervoor dat we quasi alleen waren in Wat Arun en het koninklijk paleis in Bangkok bijvoorbeeld. Maar het grote nadeel was het zien van veel meer vuil op de stranden en op straat en vooral veel gesloten zaakjes. Hopelijk zijn ze ondertussen weer opgestart. <3 Hoogtepunt van drie weken Thailand was toch wel om olifanten in het wild te zien in het Khao Sok National Park. Die prachtige dieren waren zo gewend aan het gebrek aan bezoekers, dat ze weer dichter bij het Cheow Lan Lake zelf bracht. Core memory zoals ze zeggen! Maar even zeer was het snorkelen bij de Similan Islands & Surin Islands een hoogtepunt, genieten in het water en van het natuurschoon. En reizen met de trein, ook altijd een van mijn lievelingsdingen op reis.
Tijdens mijn eerste weken thuis, was ik nog niet zo goed in het rusten. Mijn hoofd draaide nog tegen honderdduizend door en ik besloot te doen wat ik het liefste deed: er eventjes tussenuit. Een goedkoop ticket met de bekendste Europese lowcost maatschappij en met enkel een rugzakje ging ik voor 48u naar Praag. Ik wandelde er de hele stad door en nam er een pak foto’s, gewoon met mijn iphone. Het deed me deugd om terug weer even te ontdekken en om gewoon in een andere omgeving te zijn.
Een van de tofste tripjes dit jaar was een vrijgezellenweekend naar Parijs! Twee dagen genieten, wandelen en ’s avonds naar de Moulin Rouge – vooral ook heel tof dat de toekomstige bruid het écht niet verwacht had. Maar het was ook ontzettend vermoeiend voor mij en ik had er weken op voorhand stress voor, wat resulteerde in 1 heel leuke dag waarin ik on the spot een wandeling uitstippelde en zag dat het gekozen restaurant een schot in de roos was. Met evenzeer ook met 1 nacht en 1 dag zo ziek zijn dat ik amper mijn bed uitraakte. Ondanks het einde in mineur voor mijzelf, was het toch gewoon een fijne trip omdat het een hele gezellige groep was en de bruid er heel hard van genoten heeft. Enkele weken later volgde een mooi trouwfeest en de pret kon niet op in mei want ook nog enkele dagen genieten in Schotland stond op de planning.
Reizen in de zomer
En daarna lag ik weer wat meer in de lappenmand. Na enkele maanden heel veel thuis en dan een maand met heel veel sociale activiteiten en to-do’s, en een lief dat ook op de rand zat terwijl we elkaar altijd ons klein beetje energie gaven in de hoop de andere er bovenop te helpen, besloot ik om weer even rust te nemen. Niet 2dagen er tussenuit, maar 3 weken er tussenuit. Ik wou zon, een niet te dure bestemming, iets waar genoeg te doen is, een beetje nieuw en toch ook vertrouwd. Het werd Bali, Indonesië. Waar ik 9 jaar eerder Bali niet bepaald het hoogtepunt van onze reis door Indonesië was, wou ik het toch een nieuwe kans geven aangezien iedereen en zijn moeder op instagram er laaiend enthousiast over waren. Op naar Bali dus, maar wel op mijn manier. 1000 kilometer op een scooter het hele eiland rondcrossen en niet in de rij gaan staan voor allemaal dezelfde foto dus.
Van noord naar zuid, van oost naar west, en nog een berg op even tussendoor. Weer stapjes zetten in het overwinnen van angsten en 3 keer op snorkeltrip, zonder mijn vriend aan mijn zijde. Veel rijstvelden en mooie uitzichten spotten, wandelen en hiken naar watervallen, snorkelen maar ook zwembaden, balinese massages, een zeer gat van het vele scooteren maar toch ook een boottocht naar Nusa Penida, op zoek naar de warme Balinezen en hun cultuur. Ik vermeed de drukste hotspots aan de zuidoostkust, sliep in Ubud in rustige straatjes en genoot vooral van mijn tijd in Permuteran, Bedugul, Kintamani, Amed & Sidemen. Werd ik even verliefd op Bali als half het internet? Neen, voor mijn reishartje echt sneller te laten staan, heb ik toch iets andere plekken nodig. Maar het is een goeie plek als je remote wilt werken of als je even vakantie wilt vieren, jazeker.
Op het einde van de zomer gingen we op onze jaarlijks kampeerweekend met vrienden naar Nederland, dit keer naar de Beekse Bergen dus ook een bezoek aan de dierentuin hoorde erbij. Het gedeelte waar je met je eigen auto door kan rijden, blijft stiekem toch favoriet! Enkele weken later stapten het lief en ik in onze volgeladen auto en reden we via Duitsland & Zwitserland naar het eerste land van onze roadtrip: het piepkleine Liechtenstein! We bleven hier 3 nachten op de enige camping die het land telt en reden het hele land door (niet zo heel moeilijk 😉 ). We deden een mini citytrip naar Valduz en vanuit het hogergelegen Malbun maakte we een wandeling. Het weer zat wat tegen om echt de bergen in te trekken, maar ik vond het echt een aanrader en heerlijk om weer in de bergen te zijn. De volgende stop was Venetië, hier waren we nog niet eerder geweest en het lag toch iets of wat op de route dus deze kleurrijke stad konden we niet links laten liggen.
Onze roadtrip werd verdergezet naar het 3e land van de reis: San Marino! Ook hier bleven we 3 nachten slapen op, wederom, de enige camping. We luierden wat aan het zwembad op een zonnige dag en gingen natuurlijk de hoofdstad San Marino ontdekken. Illegaal zwemmen op de camping (rebel rebel), een mooie zonsondergang met de kippen in een uithoek van het land, vlakbij een heerlijke familieresto waren de ingrediënten voor onze laatste dag in ons 34e land samen. De laatste dagen van de roadtrip werden doorgebracht in en nabij het Iseomeer. Een wandeling in aan nabijgelegen nationaal park en een sweaty hike naar de top van Monte Isola waren de belangrijkste activiteiten van deze stop. We hadden een duurdere, maar luxe camping met maar liefst twee zwembaden en genoten vooral keihard van de zon. En het lekkere Italiaanse eten, gelato en goeie koffie. Ben ik de enige die blij wordt van boodschappen doen in Italië?
Reizen in het najaar
Op een zonnige dag in november, stapte ik de auto in naar Duitsland. Niet alleen om even goed te cruisen op de Duitse snelwegen zonder snelheidsbeperking, maar vooral om foto’s te maken van toffe landschapsarchitectuur. Meer bepaald de Tiger & Turtle installatie gevolgd door een bezoek aan Landschaftspark Duisburg-Nord. Heel toffe industriële site om rond te dwalen en je hoogtevrees te bedwingen terwijl je naar de top loopt van een van de torens. Eind van de maand gingen we met vrienden een weekend naar (j’aime, j’aime) Durbuy – de kleinste stad ter wereld (al heeft de stad Hum in Kroatië een pak minder inwoners, dus de titel lijkt me zeker voor discussie vatbaar). Wandelen in de regio, maar evenzeer stonden de kerstmarkt en een rondleiding door het stadje op de planning.
Ondertussen begon mijn hoofd weer te ontploffen en nam de spanning in mijn lijf weer toe na een veel te drukke novembermaand (zowel op werk door aan andere functie, als op sociaal vlak). Even terug de resetknop en me uit alle impulsen van het dagelijks leven halen en doen wat ik het liefste doe: ontdekken, reizen, fotograferen. Ticket geboekt en twee dagen later vertrok ik naar Oezbekistan! Een land vol belangrijkste historische steden met een prachtige architectuur op de oude Zijderoute. En ook ideaal voor die andere favoriet van mij: reizen met de trein. En met Oezbekistan bezocht ik mijn eerste stan-land en tevens ook mijn 41e land (ik heb er mijn app even bijgenomen)!
Scratchingmymap 2022 – eindstand?
Ook dit jaar was ik veel thuis – desondanks de mooie reizen die ik dit jaar toch mocht maken, was ik vooral veel thuis. Lappenmand, zetel en werken van thuis uit zijn de grootste reden hiervoor. De auto werd dus amper gebruikt om eens naar kantoor te rijden, maar we reden wel zo’n 3500 kilometer naar, door en weer terug van Italië en doorkruisten vlotjes heel Liechtenstein en San Marino. Dit jaar nam ik vijf keer een retourvlucht dit jaar waarvan 3x naar Azië en 2 keer binnen (geografisch) Europa. Dit jaar maar ongeveer 9u met de trein gereisd, naar Parijs en terug, en ook door Oezbekistan. Overnachten deed ik maar liefst 80 keer niet in mijn eigen bed. Van een luchtmatras, een glamping tent, dormbed en in een vakantiehuis in Durbuy tot homestays, guesthouses, hotels en op de nachttrein en wat gebroken nachten in een vliegtuig.
En net zoals ik het 2 jaar geleden al schreef, in mijn terugblik op 2020 – mijn batterijen laden meer op van reizen, avonturen en ontdekken.
Ik functioneer beter op een slaaptekort na een intercontinentale vlucht of een lastige nacht na het slapen op een filterdun rieten matje in de Indonesische jungle met een zere kont van de honderden kilometers op een scooter, dan na een nacht vol kopzorgen. Van ergens anders zijn, van al mijn zintuigen laten prikkelen op een andere manier dan thuis of in het vertrouwde Europa…
Mijn batterijen laden nu eenmaal het beste op door de energie van een nieuwe omgeving, van de voorbereiding, het uitzoeken en de voorpret tot het reizen zelf tot het uitsorteren van de talrijke foto’s achteraf. Van de geuren van nieuw eten, van de weg zoeken – ook al maakt het niet zo uit waar je juist belandt, van toch mijn inner hipsterhart voeden door toch ook even bij een hip barretje voor een cappuccino te gaan. Mijn hart en hoofd ontploft van de blijheid als ik nog maar begin te denken aan al de reizen die ik nog wil maken. (2020)
Eindstand? Maar liefst 11 landen bezocht, buiten België: Thailand, Tsjechië, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Indonesië, Nederland, Liechtenstein, Italië, San Marino, Duitsland & Oezbekistan. Vier landen waren helemaal nieuw voor mij, waarvan 3 in Europa. Hier valt dus nog heel veel te ontdekken! Maar ook een jaar waarin ik voor een derde keer naar Indonesië ging, Schotland voor de 2e keer bezocht, weer nieuwe regio’s ontdekte in Italië en voor de 4e keer door Thailand reisde. Hoeveel keer ik al in Parijs ben geweest, die tel ben ik al kwijt. Paris is always a good idea!
Scratching my map:
Van de elf landen die ik bezocht dit jaar, zijn er 4 voor de eerste keer voet aan de grond zette. De “teller” tikt voor mij dus door tot 41/195.
De meest populaire foto van dit jaar op Instagram was dit pareltje. Een foto die ik zelf ook heel geslaagd vind. Maar euhm, laat ik er ook wel gewoon bij zeggen dat ik dit jaar veertien foto’s op instagram postte, dus er was weinig concurrentie voor de nummer één. 😉
Blijkbaar zijn jullie wel fan van tropische stranden want de top drie wordt vervolledigd door deze twee foto’s uit Thailand en Bali!
In 2022 nam ik het bloggen weer een piepklein beetje op, als uitlaatklep (maar ook nog niet heus want computer + weinig concentratie), 9 blogs kwamen er online. Over Thailand schreef ik er 4, eentje over België en over zowel Bali als Zwitserland schreef ik er telkens 2. Desondanks vonden jullie toch nog wel weer de weg naar mijn blog, een pak minder dan vroeger – maar dat is niet gek. Voor “goede” cijfers te halen met een blog, moet je er ook het werk en tijd insteken. En dat kan ik al enkele jaren niet meer (als ik nu mijn jaaroverzicht van bvb 2020 teruglees, dan lees ik tussen de regels door al heel veel signalen voor de burn-out die me zou gaan vellen.) en dat is ook gewoon helemaal oké. Daarmee ben ik ook extra blij om de lezers die desondanks dat hier niet zo vaak iets nieuw verscheen, toch nog hun weg naar dit stukje van het internet vonden. Jullie lazen toch nog mooi 30000 pagina’s samen. 🙂
En zoals bij elk jaaroverzicht: bedankt om mee te lezen! Niet alleen tot het einde van deze blogpost maar vooral om mijn reisavonturen te volgen en om informatie te komen checken. Ik hoop dat je hier inspiratie kan op doen en zelf op reis vertrekt, om ook jouw scratchmap verder te kleuren. Het begint alvast te kriebelen om het bloggen weer op te pakken en geen gebrek aan reizen en (micro-)avonturen waarover ik graag zou schrijven, hopelijk kom jij ze dan ook weer lezen!
Hoe was jouw voorbije jaar, en misschien nog belangrijker, wat mag ik jou wensen voor 2023?
Voor nu alvast, wens ik jou, mijn liefste lezer, een ontzettend mooi en vooral een gezond nieuw jaar toe & dat we hopelijk weer snel op avontuur kunnen gaan en dus weer wat scratchingYOURmap in 2023!
Geef een reactie