Scratchingmymap in 2020
De voorbije jaren maakte ik mijn terugblik vanuit een hangmat in de Filipijnen, of terugblikken vanuit Amsterdam voor het vieren van mijn laatste jaar als twintiger. In 2018 werd er wat minder gereisd dan ik de jaren voordien deed, maar toch was het een mooi reisjaar. In 2019 maakte ik een heerlijke trip naar Flores, Komodo & Lombok maar ik denk dat het geen verrassing is als ik zeg dat in 2020 mijn scratchmap niet veranderde. Uiteraard heb ik nagenoeg niet gereisd in 2020 maar toch was er genoeg om even bij stil te staan dit jaar. Wandelingen dichtbij huis, heel veel bouw progress en ik bracht niet het hele jaar door binnen de Belgische landsgrenzen dus toch een beetje wat reis throwbacks.
Huisje bouwen en andere persoonlijke mijlpalen in 2020
2020 was sowieso geen jaar met wilde reisavonturen op de planning: niet alleen door misses C. maar ook doordat dit jaar hét jaar van het huis bouwen was. Helaas liepen we ook een pak vertraging op door dat ene virus die elke sector raakte en dus ook de bouwsector. Maar mijn vriend heeft zich niet verveeld tijdens zijn technische werkloosheid en mijn weekends zaten ook stuk voor stuk propvol: we leggen namelijk zelf onze technieken en deden heel veel “kleine” taken zelf in ons huis. Van vier dagen op je knieën door het huis kruipen met een stofzuiger in de hand voordat de pur gelegd kon worden en stofzuigen op je dak (I kid you not) tot balanceren op stellingen om de zijgevel te isoleren en precies een stuk op maat te snijden voor rond de vensters en dat dan vakkundig (of iets minder) op de juiste plek fixeren. En vooral ook ziljoen uren kappen, breken en boren zodat elke kabel en buis voor de elektriciteit, sanitair, afvoer, vloerverwarming en ventilatie op de juiste plek terecht kon komen. En daarna bijna evenveel uren al dat stof uit je haar spoelen en van je lijf schrobben.
Maar nu, op einde van het jaar is het verschil niet te missen. Van op 1 januari een ruwbouw te hebben die nog nog maar net het begin van de verdieping laat zien naar iets dat zowaar op een echt huis begint te lijken in week 52! Voor de ervaringsdeskundigen: een ruwbouw, een dak, ramen, een voordeur (!), een sleutel van ons huis hebben (!), anderhalve kilometer aan zelfgelegde buizen en kabels, een hoeveelheid gaten geboord dat in de duizendtallen oploopt, vloerisolatie aka pur, een geïsoleerde zijgevel, een regenwater put en nog meer putten in de grond, nog meer kabels en buizen van binnen naar buiten, nog eens een kilometer aan kabels aka vloerverwarming gelegd, plakkerij (stucwerk/pleisterwerk) toverde de muren om in strakke, witte vlakken en de polybeton in de leefruimte is zo ontzettend mooi! Nog een pak werk te verzetten in 2021 (zoals zorgen dat er ook effectief eens water uit de toekomstige kranen kan komen en werkende elektriciteit. Schakelaars aansluiten, verlichting installeren, stopcontacten monteren, mijn hoofd breken over al die fijne kabeltjes in een UTP-kabel. Verven. Keuken installeren. Badkamer plaatsen. Trappen en vloer op de verdieping. Keuzes maken. En ongetwijfeld nog honderd uur schoonmaken.) maar dus ook het vooruitzicht van verhuizen en van het huis een thuis maken. Pinterest borden uitsorteren en blijven keuzes maken zodat we weer een stapje dichter bij komen bij die thuis.
Kleine alledaagse dingen
Voor het schrijven van deze blog dook ik mijn 2020 fotoarchief in en ontdekte toch wat leuke kleine dingen. “Blij-worden-van”, op chronologische volgorde. Van eindelijk the Secret Life of Walter Mitty kijken (met de projector op de muur, lekker in de zetel thuis.), blij worden van die boekskes in cd’s (ja ik koop af en toe nog muziek dat ik kan vastpakken) en dus zo ook van dat van Ghosteen van Nick Cave, van een favoriete thee ontdekken (ik dronk geen thee tot voor mijn laatste Indonesië trip in september 2019). Een bril kopen met blue-light filter en sindsdien geen hoofdpijn meer hebben van het vele computer werken. Van een hilarisch ikea-avontuur met mijn zus, twee keer zelfs – en haar verhuis naar een eigen stekje in Leuven. Altijd blij worden van mijn uitzicht op kantoor – en het heel hard missen. Heimwee naar kantoor, kan dat?
Pendelen naar kantoor met de trein en praatjes met mensen over mijn Pac-man sokken. Van sporten in de kleine studio. Van de kilometerstand van je auto een duizendtal hoger zien springen. Van even een koffie uithalen voor mijn laatste (werk) trip naar het “buitenland” (aka Nederland) op 5 maart, niet wetende dat de wereld een week later op slot zou gaan. Van die “laatste” wandeling naar kantoor, van een pintje op afstand en een “tot binnen een paar weken he mannekes” met de collega’s. De geur van zelfgemaakte granola. Van een break nemen van het werken op de werf en een wandeling maken én een ijsje eten. Van sporten online en proberen een ritme te vinden met het thuiswerken. Van elektriciteitspottekes inplakken met zelfgemaakte gips. Voor moederdag met het gezin op restaurant – maar dan thuis want in volle lockdown. De vijf koeien in de wei achter mijn toekomstige tuin. Kuikens (ondertussen echt opgegroeid tot gi-gantische kippen.) Stapjes zetten tegen mijn hoogtevrees in door twee ladders op te kruipen naar mijn dak om daar te boren, slijpen en kappen. En te stofzuigen, dat ook. Blotebenenweer, ook al ziet dat er niet uit in combinatie met talrijke bouwwerf blauw plekken. Wandelafspraakjes. Van terug weer eens een dagje op kantoor kunnen werken in een verlaten Antwerpen. De verjaardagen van het voorjaar vieren in de zomer, in kleine kring, maar toch weer samen. Weer autorijden. En schoenen aandoen (wantja, buiten komen.) Een voorzichtig op afstand welkom-terug-op-kantoor pintje. Een dak op het huis! Ramen en een deur! Wilde bloemen in de toekomstige hof (en ook vooral ontzettend veel onkruid, dat ook.) Als een klein kind blij roepen “kijk daar een vliegtuig” als er eentje overvliegt in de verte. De verjaardag van het lief vieren, door gewoon-niet-zo-gewoon-dit-jaar op restaurant te gaan, een paar uur te gaan shoppen en keuken inspiratie op te doen.
Solo dagtripje naar Blankenberge en Wenduine – genieten. Voetjes in het zand, haren in de wind en blij bakkes in de zon. Sushidate op een terras. Foto’s van vreemdsoortig onkruid naar de papa sturen om te checken dat het toch maar niets giftig is (toch moeten oppassen.) Elektriciteit leggen in veertig graden = zweten in een short, met knielappen en veiligheidsschoenen. Pintje drinken als ne echte bouwvakker, op mijn voorlopig lievelingsplekske in huis: de trap met uitzicht over de tuin. Kampeertripje (als ik de regen heel hard wegdenk) met een blij petekind van de wederhelft. Ijs met discobollekes. Ticket To Ride dat nog altijd het lievelings gezelschapsspel is. Glittersokken. Uitgebreid op restaurant en genieten en met de taxi naar huis. Frietjes van de frituur. Proberen mijn hoofd omhoog te houden en overal schoonheid in te zien. Bouwen aan een thuis en tegelijkertijd beseffen dat ik mij overal thuis voel als ik mijn blik maar open hou. Zoals thuis voelen in Lissabon. Elke zonsopgang en zonsondergang die ik heb mogen aanschouwen dit jaar. Godverlaten stranden. De kleur van het strand, gekleurd zoals allen de warme gloed van de avondzon dat kan. Leuke autootjes spotten in het straatbeeld. (Video)bellen met vriendinnen.
Een roos die nogal random groeit en bloeit in uwen chaos tuin. Take-away koffie. Thuis zelf cappuccino’s maken. Naar de Albert Heijn rijden om een voorraad Oatly havermelk. Van honderden foto’s maken van alle kabels die ge gelegd hebt in uw huis omdat de rest van de werken gaan aanvatten die het huis in enkele weken tijd omtoveren tot een exemplaar met gepleisterde muren en met vloerisolatie en al. Carrot cake bakken. Zelfgemaakte carrot cake eten. Winter ochtendlicht dat alles een gouden gloed geeft. Adventskalenders uitpakken. Danskes doen op uw sokken in uw toekomstige keuken – want kitchens are made for dancing. Stadhuis van Leuven als het verlicht is ’s avonds. Verjaren en leuke kado’s krijgen zoals plantjes en draadloze oortjes voor de ziljoen calls (en om later volledig in mijn zone te zitten met de noise cancelling op het vliegtuig.) Macarons eten. Op hotel slapen. Kerstfeestje via videocalls inclusief allemaal een gang maken en cadeautjes bij elkaar gaan afzetten en “samen” opmaken. Beseffen dat mijn haar zot hard gegroeid is en dat in in 2021 waarschijnlijk voor de derde keer kan doneren voor Think Pink.
2500 keer deed ik van je “klik” met mijn iphone en daar zaten dus deze lichtpuntjes in.
Maar eerlijk? Dit was toch niet echt een topjaar. Waar tinternet ontplofte van mensen die allemaal aan het bakken, workshoppen en zelfontwikkelen sloegen, was het voor mij toch vooral een struggle. Ik heb mij met moeite door één boek geworsteld dit jaar wegens een hoofd dat alle kanten op gaat (zou ‘m zo weer lezen) Ruim voltijds werken, een nieuwe functie krijgen en mijn eeuwig Imposter Syndrome dat te pas en te onpas de kop opsteekt, elk weekend werken op de werf, nagenoeg alle vrije tijd dingen uitzoeken voor het huis, weinig mensen kunnen zien en niet kunnen reizen. Hoe ik het draai of keer, dat is voor mij de allerbeste manier om mijn batterijen op te laden. Ik functioneer beter op een slaaptekort na een intercontinentale vlucht of een lastige nacht na het slapen op een filterdun rieten matje in de Indonesische jungle met een zere kont van de honderden kilometers op een scooter, dan na een nacht vol kopzorgen. Van ergens anders zijn, van al mijn zintuigen laten prikkelen op een andere manier dan thuis of in het vertrouwde Europa… Mijn batterijen laden nu eenmaal het beste op door de energie van een nieuwe omgeving, van de voorbereiding, het uitzoeken en de voorpret tot het reizen zelf tot het uitsorteren van de talrijke foto’s achteraf. Van de geuren van nieuw eten, van de weg zoeken – ook al maakt het niet zo uit waar je juist belandt, van toch mijn inner hipsterhart voeden door toch ook even bij een hip barretje voor een cappuccino te gaan. Mijn hart en hoofd ontploft van de blijheid als ik nog maar begin te denken aan al de reizen die ik nog wil maken en als ik voorzichtig begin te dromen van reizen dit jaar. Hopelijk kan het snel weer.
Reispret dichtbij en wat verder weg in 2020
Net zoals het einde van 2019, stond het begin van het jaar in teken van werktrips. Maar zo kon ik toch nog wat reizen en een klein beetje iets nieuws ontdekken. Ik trok weer naar Lissabon – waar ik deze keer het bekende Sintra ontdekte op een mistige zaterdag of stranden ging checken op een zonnige zondag. Ook ging ik legaal urbexen en ging streetart spotten in een verlaten restaurant met uitzicht over de hele stad – toen had ik wel een heerlijk strakblauwe lucht. Minder dan 24 uur na aankomst in België stond ik alweer op de luchthaven. De bestemming deze keer was Berlijn. Omdat de kantoren waar ik moest zijn vlakbij East Side Gallery zijn, sliep ik in het hippe Michel Berger Hotel – een echte aanrader. Toffe kamers, goede douche, heerlijk ontbijt en ook de bar en restaurant van het hotel zijn aanraders. Hier kom ik zeker weer bij een volgend bezoek.
En dat volgende bezoek? Dat stond gepland in maart – maar ja, toen legde dat ene virus het leven wereldwijd stil. Een absurde periode waarin mijn eigen mening evalueerde van in februari “kom jongens, het is maar een stevige griep – zo’n vaart zal het wel niet lopen.” naar enkele weken later vol ongeloof staren naar de steeds stijgende cijfers van mensen die beademing nodig hadden en diegene die de strijd jammer genoeg verloren tegen het virus.
Buiten de hierboven genoemde werktrips ging ik ook nog naar jaarlijkse traditie een weekend kamperen. Ook dit jaar kozen we voor een kindvriendelijke camping net over de grens met Nederland. En de enige reis die het lief en ik met zijn tweetjes maakte, waren dit jaar 47u23 minuten in Frankrijk, meer specifiek in Parijs. Rondkuieren en uitblazen en er eens tussenuit zijn. Genieten van de plekken die ik al tien keer gezien heb, steevast een mondmasker op, dineren in de hotelkamer, “verbaasd” zijn door de rust en tegelijkertijd door de “drukte” aka meer dan vier mensen in de rij bij de bakker. Krijg je dus als je in een dorp woont tijdens een lockdown. 😉 Oui oui, Paris!
Scratchingmymap 2020 – eindstand?
Waar ik in 2019 het nog druk had door van werk te veranderen, was dit jaar gelijkaardig. Ik startte namelijk met een nieuwe positie binnen mijn bedrijf en kwam in een ander team terecht – welgeteld twee dagen voor de lockdown. Great timing, right? Sindsdien heb ik mijn teams nog geen een keer allemaal ” in’t echt” gezien en mis ik de lunchbabbels en epische team events ontzettend. Waar was die magische resetknop op 31/12/20 23.59?!
De auto bracht het meeste van zijn tijd door op de oprit en mocht toch af en toe eens autostrade rijden. De trein werd ook vermeden en ik nam drie keer een retourvlucht dit jaar. Goed voor 12u autorijden en 16u in de lucht. Ik droom nu al van een verre reis in 2021, net als zovelen. Ik mis het zo. Ik las ergens dat Floortje Dessing het stelde als een stuk van je identiteit missen en daar volg ik haar zeker in. Ook al is het reizen mijn werk niet, reizen is een heel groot onderdeel van wie ik ben. Ik werk ontzettend graag, maar ik ga nog net iets liever op avontuur. Dichtbij, maar net iets liever verder weg.
De overnachtingsplaatsen waren dit jaar beperkt tot enkele hotelkamers, een airbnb en de luchtmatras in een uitgeregende tent. In totaal goed voor 25 nachten op een andere plek dan thuis.
Eindstand: Landen bezocht: Portugal, Duitsland, Nederland & Frankrijk. = 4 landen buiten België bezocht en geen enkel avontuur op meer dan 2000 kilometer van mijn deur. Maar dat lijkt me geen verrassing voor dit jaar.
Scratching my map:
Van de vier landen die ik bezocht dit jaar, zijn er weinig verrassend nul landen waar ik voor de eerste keer voet aan de grond zette.
De meest populaire foto van dit jaar op Instagram was dit pareltje. Een foto die ik zelf ook heel geslaagd vind. Maar euhm, laat ik er ook wel gewoon bij zeggen dat ik dit jaar dertien foto’s op instagram postte, dus er was weinig concurrentie voor de nummer één. 😉
Normaal plaats ik ook een apart “Het Beste van” artikel voor mijn blog – en zijn tegenhanger “De flops van”, maar in 2020 heb ik zo weinig tijd in deze blog gestopt dat een overzicht maken niet heel veel zin heeft. Een combinatie van een gebrek aan tijd en nog minder motivatie door een gebrek aan lezers (een patroon waarin vele reisbloggers zich herkenden, zo bleek na een fijn gesprek hierover op twitter!).
Maar ook jullie zagen de mogelijkheden om binnen België of Nederland op pad te gaan en ook jullie hebben zin om weg te dromen bij reizen binnen en zelfs buiten Europa. Dus gelukkig waren er nog steeds veel lezers de weg naar de informatie die ik hier deel, vonden. Dit jaar halveerden mijn bezoekerscijfers tegenover 2019 – maar ik ben zo blij met diegene die wel hun weg naar hier vonden! Een hele dikke dankjewel daarvoor! Voor elk van jullie, een van die 30000 mensen die hier samen ongeveer 50000 pagina’s kwamen lezen.
Bedankt om mee te lezen. Niet alleen tot het einde van deze blogpost maar vooral om mijn reisavonturen te volgen en om informatie te komen checken. Ik hoop dat je hier inspiratie kan op doen en zelf op reis vertrekt, om ook jouw scratchmap verder te kleuren. Het begint alvast te kriebelen om het bloggen weer op te pakken en geen gebrek aan reizen en (micro-)avonturen waarover ik graag zou schrijven, hopelijk kom jij ze dan ook weer lezen!
Ik wens jou, mijn liefste lezer, een ontzettend mooi en vooral een gezond nieuw jaar toe & dat we hopelijk weer snel op avontuur kunnen gaan en dus weer wat scratchingYOURmap in 2021!
