The Big Trip #3: Irkutsk en eerste indruk Mongolië

In de tweede reisupdate kon je lezen over het leven aan boord van de Transsiberië Express. We denderden door uitgestrekte, monotome landschappen en reisden nog een stukje met de bus naar de oevers van het Baikalmeer. Hier neem ik je mee naar Irkutsk, het Parijs van Siberië en reizen we naar het tweede land van onze reis: Mongolie.

Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: live vanuit Mongolië deze keer, met een klein stukje Rusland.

Dinsdag 8 november

Een minibusrit later staan we weer in het centrum van Irkutsk, dit keer reizen we echter niet meteen door. We gaan onze spullen afzetten in de hostel en krijgen een bedje toegewezen in de dormroom. Gewapend met een stadsplan (en skibroek) besluiten we om de stad, die het Parijs van Siberië genoemd wordt, te ontdekken.

De stad heeft een stadswandeling uitgestippeld van ongeveer vijf kilometer die je langs dertig verschillende bezienswaardigheden brengt. Aan elk punt staat een bord met wat toelichting, in zowel Russisch als Engels. Bijna alle gebouwen hebben iets te maken met de gebeurtenissen in het begin van de 20^e eeuw en de oprichting van de communistische staat. Het ene gebouw heeft al een boeiendere geschiedenis dan de andere, de ene vertaling is al wat vlotter (Minister of Foodstuff, anyone?) en sommige gebouwen zijn in een ronduit slechte staat. Maar het is hoe dan ook een fijne manier om een deel van de stad te ontdekken. Je volgt gewoon de groene lijn. In theorie is dat eenvoudig, maar dat is het toch niet echt wanneer een pak sneeuw de straten bedekt.

’s Avonds gaan we eten in een restaurant dat ingericht is zoals in de jaren communistische zeventig. We eten typische Russische dumplings en snoepen van de “sovjetcaramellen” die op tafel staan. De wederhelft is maar al te blij als we de zoetigheid later in een supermarkt vinden.

Woensdag 9 november

We maken de rest van de stadswandeling af en trakteren onszelf op een heerlijke cappuccino en carrot cake in een leuk zaakje. Hier volgen we ondertussen ook het nieuws over de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Ik heb weinig tot geen politieke kennis dus ik ga er mij niet over uit laten, maar blijkbaar is orange the new black. 😉

Om 21u08 lokale tijd, maar in het station weergeven als 16u08 Moskou-tijd, vertrekt onze trein met bestemming Ulaanbaatar. We stappen onze wagon en coupé in en we hebben nog maar net onze rugzakken op onze bedjes gegooid als we Nederlands horen. Een jong, leuk koppel uit Nederland stapt onze coupé binnen en al gauw raken we aan de praat. Vier uur later (5477 kilometer verwijderd van Moskou), maakt onze trein een stop in Babushkin, waar we ook alweer -8 aflezen van de therometer. Het traject dat we net afgelegd hebben, zou prachtige uitzichten over het Baikalmeer moeten geven maar jammer genoeg leggen we dit in het donker af. We moeten dan nog maar eens terug komen dus. 😉 Maar dan keren we ofwel in de zomer terug ofwel echt in het putje van de winter. Als het écht vriest dat het kraakt en het imposante Baikalmeer volledig dichtgevroren is.

Donderdag 10 november

Na een goede nachtrust worden we wakker rond 10u en worden we getrakteerd op prachtige uitzichten. Het landschap is ’s nachts veranderd en we zien grasvelden met berglandschappen en (bijna) dichtgevroren rivieren, dat alles bedekt onder een mooi laagje sneeuw. Af en toe waait het sterk en veranderen de sneeuwvlokjes in een deken van glitters. We kijken uit het raam en genieten van het mooie uitzicht: dit is met ruime voorsprong het mooiste stukje van Rusland dat we hebben mogen aanschouwen vanuit de trein! Om 13u08, 5902 kilometer van Moskou, komen we aan in het grensstadje Naushki.

Hier zullen we vier uur tijd doorbrengen. De toiletten van de wagon blijven heel de tijd gesloten en ook de elektriciteit gaat in energiebesparingsmodus. Weinig verlichting en ook de boiler wordt niet bijverwarmd. We lopen een rondje op het perron en bekijken het weinig entertainende stationsgebouw, dus dan maar weer de wagon in. Vlak erna rijdt onze trein een eindje terug en vervolgens nog enkele keren heen en weer om enkele wagons los te koppelen. Rond 15u30 besluit ik om toch maar even naar buiten te gaan voor een toiletbezoek: ik betaal zestien roebels voor een stukje wc-papier en een Frans toilet. Plots valt het mij op: onze wagon staat eenzaam en alleen op een treinspoor, zonder locomotief. Een halfuur later komt er een hele delegatie de wagon in en worden er de nodige controles gedaan. De douane/grenscontrole wordt gedaan en onze spullen worden wat bekeken. Daarna komt er een kordate dame bij die ons één voor één vraagt om recht te staan zodat ze onze paspoorten kan controleren. Wat later mogen we weer gaan zitten en zijn we officieel Rusland uitgestempeld. Wat later horen we wat gerommel en worden we aangekoppeld: na vier uur stilstaan gaan we weer rijden!

In de ondergaande zon rijden we de grenspaal voorbij en komen we weer tot stilstand. Een rijtje Mongoolse soldaten saluteert voor de trein en een nieuwe delegatie stapt op. We geven onze douane- en immigratiepapiertjes af en het hele verhaaltje zich: onze spullen worden vluchtig gecontroleerd en onze paspoorten worden meegenomen. Een halfuurtje later krijgen we deze terug, zonder papiertjes maar met een nieuwe stempel: we zijn nu in Mongolië! Je zou denken dat dit genoeg zou zijn om te vertrekken, maar helaas. Er lopen enkele handelaren de trein op om geld te wisselen en, ook al weet ik dat de wisselkoers hier nooit de beste is, besluit ik om de laatste Russische roebels te wisselen. Voor mijn 450 roebels ontvang ik 13500 Mongoolse tugrik, een transactie waar ik één euro op verlies, maar nu kan ik tenminste een Mongools toiletbezoek brengen. Want ja, die trein die is al enkele uren in besparingsmodus… Voor 200 tugrik, oftewel tien eurocent, krijg ik dit keer geen toiletpapier maar wel een Westers toilet ter beschikking. En rozige tegels in het interieur, dat dan weer wel. Om 20u30 wordt onze eenzame wagon weer gekoppeld aan een set andere wagons en, niet onbelangrijk, een locomotief. Om negen uur vertrekt dan eindelijk onze trein weer na in totaal acht uur van grenscontroles en wachten. Eindelijk kan ook de boiler weer gaan opwarmen, want hallo noodles als avondeten, en kan het licht weer aan.

Vrijdag 11 november

We wrijven de slaap uit onze ogen want om 5u45 komen we aan in het station van Ulaanbaatar. En dan wordt één van mijn dromen waarheid: er staat gewoonweg iemand ons op te wachten met een bordje met mijn naam op! (Een kinderhand is…) Hij brengt ons naar de hostel en daar mogen we zowaar nog enkele uurtjes slapen, ook al is de check-in tijd pas een halve dag later. Wat een gastvrij onthaal en een perfect begin van onze reis is dit mysterieuze land. Wat later zijn we wat frisser en na het afhandelen van de formaliteiten, gaan we gewapend met een stadsplan en erg veel laagjes (hallo -15) de stad in.

Ulaanbaatar is een stad die uit zijn voegen is gebarsten: zeventig jaar geleden ontworpen voor 500 000 mensen en ondertussen woont de helft van de Mongoolse bevolking hier: maar liefst 1,5 miljoen mensen. We lopen onze straat uit en zijn aangenaamd verrast door de tweetalige straatnaamborden, wat een verademing na Rusland.

Het nationale museum van de Mongoolse geschiedenis neemt ons mee in de geschiedenis van het land, van de oertijd tot het heden. Het land heeft een boeiende en rijkelijke geschiedenis: de machtige Chenggis Khan veroverde een rijk dat tot over de grenzen van het huidige Europa kwam. Ook is het fascinerend dat het land zich nog maar een vijfentwintig jaar een democratisch land kan noemen: hiervoor was het ook een communistische staat, net zoals zijn twee buren.

Naar die laatste machtige leider is het grootste plein van de stad genoemd: het Chinggis Khan plein. Het zal niet de laatste keer zijn dat zijn naam ergens verschijnt: van wodka en café’s tot sleutelhangers en koekjes. De man heeft het allemaal. Het is een bijzonder zicht: langs de ene kant het imposante regeringsgebouw en langs de overkant zien je hoge kantoorgebouwen met een uitzicht over de nabijgelegen bergen.

We zijn net te laat bij het Chojin Lama Museum, een soort van tempelmuseum, dus het blijft bij een rondje langs de buitenkant. We gaan wat boodschappen doen in de State Department Store, waar we ons ook dikke wanten kopen. Want zich kleden tegen de koude, dat kunnen ze hier wel!

De cijfertjes

Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 2)

Aantal plaatsen bezocht: 2. (totaal 5)

Aantal foto’s genomen: 275 (totaal 1559)

Vervoersmiddelen gebruikt: minibus, trein en taxi. (totaal 7: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus en taxi.)

Treinleven: 32u37 – 1121 kilometer. (totaal 115u17 – 7106km)

Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)

En verder?

Mongolië is geen eenvoudig land om zelf door te reizen. Dit niet alleen door de taal maar vooral door de leefwijze van de nomadische bewoners en infrastructuur. Het land heeft maar een beperkt aantal kilometer aan geasfalteerde wegen en nog minder wegwijzers. Dat is dus wel wat anders dan in België, waar de weg vergeven is van de verkeersborden. We boekten een zevendaagse tour die ons naar het zuiden van het land zal brengen. En ik kan je nu al verklappen: wat een avontuur!

 facebook– twitter – instagram