Uitwaaien bij de noorderburen

Hoewel ik geen waterrat ben, heb ik wel iets met de zee. Ik kan uren kijken naar de golven en het ritme van de zee. Uitwaaien. Aan de Belgische kust kan je me zelden vinden, omdat ik er niet echt iets mee heb. Wel woonde ik er tien jaar geleden een maand met een vriendin voor vakantiewerk en ik voelde me er wel helemaal thuis. Maar dat lag meer aan die goeie vriendin en onze leventje daar, zestien en voor de eerste keer echt op eigen benen, dan aan de kustlijn met de hoogbouw op de dijk. Ik was dus wel benieuwd naar Zeeland, een stukje van de kustlijn van Nederland op slechts een dikke 100 kilometer van waar ik woon in hartje België. Mijn ouders huren er al enkele jaren een huisje voor een week en toen zij vroegen of we hen kwamen vergezellen voor een weekend, gingen we maar al te graag op dat aanbod in. Ik had nog nooit van Wemeldinge gehoord, gelukkig brengt de GPS ons overal naar toe. Zeeland is een verzameling van schiereilanden en eilanden die gescheiden worden door de Ooster- en Westerschelde. Het lijkt hier, gelukkig, voor geen meter op de Belgische kust: hier vind je geen dijk vol ijssalons, hoge appartementen en winkels die vliegers verkopen. Wat we hier zoal doen? Veel en weinig tegelijk: stadjes bezoeken, lekker uit eten gaan en gezelschapsspelletjes spelen. Zondagvoormiddag gaan de mannen vissen in de Oosterschelde en ga ik met mijn mama uitwaaien. We lopen een heel eind over de dijk, met de wind in de haren, tot aan de jachthaven waar toch enkele pareltjes aangemeerd liggen. We spotten een windmolen en slaan wat straten in om aan de voet te raken van het rijksmonument. Zowel windmolen Aeolus als De Hoop, momenteel in restauratie, zijn beschermd en werden gebruikt als korenmolen. Twee windmolens vlakbij elkaar, maar toch niet bij elkaar, het was wat een apart zicht. Blijkbaar is de Aeolus gebouwd als wraak op de molenknecht van de andere molen, daarom is deze ook iets groter dan De Hoop. We vervolgen onze wandeling door de Dorpsstraat, deze straat heeft ontzettend veel fotogenieke gevels. Deze straat heeft dan ook maar liefst vijftien rijksmonumenten dus de 17e en 18e eeuwse gevels zijn beschermd. Zo lopen we langs een oude boerenleenbank en zien we tussen de bomen zelfs Tibetaanse gebedsvlaggetjes wapperen. Ook komen we langs een verlaten naaigarenwinkel die meteen mijn verbeelding op hol laat slaan. Met de geopende pakken wol op de tafel en de vergane planten, ziet het dan ook uit alsof er iemand op vrijdagavond de deuren sloot en nooit meer terug kwam… Er hing een poster op de deur van 2013 en toch was er een plant die nog (wat) leefde: een graslelie. Dit is dus een ideale plant voor mensen zonder groene vingers als ie zelfs 2 jaar zonder water overleeft 😉 Dorstig van onze wandeling duiken (pun intended) we de bruine kroeg De Schelde in, die uitgebaat wordt door de eigenaars van de duikshop een deur verder. Bruiner dan dit wordt het niet: een houten interieur, zwart-wit foto’s aan de muur, van die gouden meneertjes en mevrouwtjes op de wc-deuren, cola van de fles en soep en een tosti op de kaart. Het pronkstuk van het interieur is toch wel een antieke duikerspak van de jaren stillekes, indrukwekkend om te bedenken dat men vroeger met zo’n zwaar pak en een ijzeren helm het water in ging. Duiken is hier trouwens ook populair: de dijk was bezaaid met auto’s en mensen in wetsuits. De Oosterschelde biedt blijkbaar goede zichtbaarheid en je kan op verschillende plekken het water in.

De heren hun plan om een hele dag te vissen laten ze varen omdat ze na enkele uren nog niets gevangen hebben. Dan maar een gezellige lunch bij Iets Anders en vervolgens rijden we naar de stad Goes. Hier kuieren we wat door de verlaten straatjes totdat we op de Grote Markt aankomen in een relatieve drukte. Het is dan ook kermis in Goes en iedereen van het dorp lijkt hier rond te hangen. We zoeken een plekje op een terras en kijken mensen onder het genot van een cappuccino. Kermis en, euhm, speciale mensen, het gaat toch goed samen. Bedoel ik overigens niets verkeerd mee. Een dame die haar haren fluostiftroze verft, verwacht zich wel aan wat extra aandacht. We zetten onze wandeling verder naar de charmante stadshaven en de schattige gevels op de verschillende kades. De grote en de kleine maar vooral de turfkade en de bierkade trekken mijn aandacht. Je raadt nooit wel goederen hier aan wal kwamen! Omdat het dan toch geen koopzondag was, zijn we na enkele uurtjes uitgewandeld en keren we weer naar huis. Ik vond het alleszins voor herhaling vatbaar: vele rustiger dan de Belgische kust en een pak dichterbij huis (vanuit Vlaams-Brabant dan toch). Ik zag, dit keer, geen zandstranden maar ik vond Zeeland wel perfect voor heerlijk ouderwets uit te waaien. Ben jij al eens in Zeeland geweest? Wat is jouw favoriete uitwaaiplek van de lage landen?

 facebook– twitter – instagram