Waar ik in de vierde reisupdate schreef over de onvergetelijke zevendaagse roadtrip door de Gobiwoestijn, daar neem ik je nu alweer mee naar een nieuw land! Het bijzondere China.
Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: ik schrijf dit stuk vanuit China, over onze eerste kennismaking met het land.
Zaterdag 19 november
Met ons hoofd nog in de Gobiwoestijn, breekt onze laatste dag in Mongolië aan. Ulaanbaatar is een bijzondere mix tussen oude tempels, appartementsblokken uit het sovjettijdperk, omheinde gers met hun kachels die ijverig stoken en glazen wolkenkrabbers.
Op onze laatste dag in de stad, lopen we goed ingeduffeld naar het Gandan Khiid klooster. De kassa is gesloten, er is erg veel politie te been en plots valt het op: een banner met “Welcome to Mongolia, Dalai Lama”. Deze kans willen we niet laten schieten en we zoeken ons een plaatsje tussen de oude vrouwtjes met een sjaal in hun handen. We horen hem mantra’s voorlezen door de speakers terwijl we van het ene op het andere been springen om warm te blijven. Na meer dan een uur in min vierentwintig, kunnen we het niet langer opbrengen. Ik hecht nog net iets meer waarde aan mijn tien vingers en tien tenen, dus we geven het op en gaan op zoek naar een koffie om op te warmen. Dan maar op bezoek in het dinomuseum, waar het broertje van T-rex staat. Het is een heel klein museum, maar het skelet van twee dinosaurussen is toch bijzonder om te zien. We vullen de dag met wat boodschappen te doen, een rondje door een shoppingmall te lopen en wat foto’s uit te sorteren.
Zondag 20 november
Bij een fris temperatuurtje van min 34 (ja, u leest het goed) stapte we om half zeven ’s ochtends de auto in naar het treinstation. Na een klein communicatieverschil tussen het schilderij aan de muur en de rugzak van onze Ierse reisgenoot Padraig, liepen we naar onze bedden in de juiste wagon. Daar was al behoorlijk wat bagageruimte ingenomen door onze Chinese coupégenoot. Samen met zijn familie in de nabijgelegen coupé, hadden ze een immense voorraad spullen bij. Van rauw schapenvlees en Mongoolse kasjmier tot een halve supermarkt aan noodles. Na wat puzzelen raakten ook wij onze spullen kwijt en genoten we van het uitzicht. Onderweg zie je hoe de bergen langzaam weer verdwijnen en ruimte maken voor eindeloze steppe, met grazende paarden, geiten, kamelen en schapen, zoals we deze ook de voorbije week veel gezien hebben. Onderweg stopte de trein enkele keren, waardoor in het kleine stadje Choir, waar je een blinkend standbeeld zal zien dat schittert in het ochtendlicht. Dit is een standbeeld voor de eerste Mongoolse kosmonaat, in het stadje waar in de sovjettijden de grootste Mongoolse basis lag.
We slurpen onze noodles op en dan is het tijd voor de grensovergang. Aan de Mongoolse zijde duurt deze in totaal anderhalf uur voor douane- en paspoortcontrole. Zo vlot als wij het land uitgestempeld worden, zo hard krijgt onze Chinese coupégenoot het te verduren bij de douane. Helemaal incorrect is het niet: de hele familie heeft een verzameling aan goederen bij die je eigenlijk niet de grens mee mag overnemen. Maar helemaal correct is het ook niet: de Mongolen en de Chinezen zijn doorsnee niet de beste vriendjes maar wanneer er wat briefjes onder de tafel geschoven worden, wordt er een oogje dichtgeknepen. Aan de Chinese grenspost worden we vriendelijk onthaald en na een halfuurtje krijgen we onze paspoorten weer terug: welkom in China!
Maar het is nog lang geen tijd voor vertrek: onze trein zal pas over tweëenhalf uur vertrekken. Alle wagons worden naar een werkplaats gereden en worden één voor één een klein stukje opgetild. Niet om te kijken of er een illegale passant onder hangt, maar om de onderstellen van de trein te wisselen. De spoorbreedte in China is dezelfde als deze in Europa, maar in Rusland en Mongolië is deze een tikje breder dus er moet gewisseld worden. Dit hele verhaal zal een uur duren, met het nodige geroep, getoeter en het zware geluid van metaal op metaal.
Maandag 21 november
Ik soezel weg en zal de hele nacht nog vaak wakker van het getoeter van de trein. Volgens mij hebben ze hier elke vijf minuten een overgang of tunnel waarvoor ze toeteren, al schrik ik er na een tijdje al niet meer van.
Als je geluk hebt, kan je al een glimps opvangen van de Chinese muur, ongeveer 250-300 kilometer voor de eindhalte van de trein. Het is dan echter nog donker buiten en veel zie ik dan ook niet, dus dat zal nog even moeten wachten. Onze wagonverantwoordelijke had ons na het passeren van de grens twee maaltijdbonnetjes in de hand gedrukt. Het ontbijt tussen zes en half zeven laten we aan ons voorbij gaan, maar de lunch tussen negen en tien gaan we wel opeten in de Chinese restaurantwagon. Een gehaktbal, wat kool, rijst en een soort van warme lychee met zeewier, het gaat er wel in.
Uitzicht over de stad en de drum tower vanaf de bell tower
Aangekomen in het treinstation worden we even overdonderd door de massa: Chinezen overal en vooral ook Chinese aanduidingen overal. Je verstaat er niets van. Gelukkig zijn pictogrammen een redelijk universeel gegeven. Na het nodige gezoek, vinden we de ticketbalie zodat we onze voucher van de online gekochten tickets, kunnen inwisselen voor echte treintickets. Maar zover is het nog niet: we vertrekken pas vrijdagavond weer uit Beijing, dus we hebben wel nog even de tijd om de hoofdstad van dit immense land te ontdekken.
Drum tower Beijing
Op de metro nemen we afscheid van onze Ierse reisgenoot en wat later checken we in in onze tweepersoonskamer. Een gezellige hostel in een hutongwijk met een binnentuin, vlakbij een metro, de ideale uitvalsbasis om de stad te leren kennen. Bevrijd van onze rugzakken, gaan we iets eten in een zaakje met geen woord in het Engels. We duiden wat broodjes aan in de toonbank en smullen van onze keuze. Met de metro reizen we naar de Drum en Bell Tower. Aan beide vinden we niet veel: een mooi uitzicht over de stad krijg je er wel bij. We lopen via wat hutongs naar het Houhai park waar een grote vijver centraal ligt. Langs de oevers liggen kleurrijk verlichte straatjes boordevol restaurants en gezellige café’s met dakterrrassen. We zien ons hier al zitten met een pintje in de hand, in de warmere zomermaanden!
Dinsdag 22 november
Helemaal fris word ik niet wakker: de verwarming doet het niet helemaal goed en de koude die gisteren in mijn lijf kroop, is er nog niet helemaal uit. Maar dat houdt ons niet tegen om voor de grote drukte aan de toegangspoorten van de Verboden Stad te zijn.
Verboden stad, Beijing
Ik vergaap me aan de kleurrijk versierde paleizen en vooral de daken vind ik leuk om te zien. Ze hebben haast allemaal opkrullende hoeken die versierd zijn met beelden van draken. Uiteindelijk lopen we maar liefst zes uur rond in deze immense stad, het voormalige optrekje van de keizers. Er zijn verschillende paleizen, elk met een eigen nut en keizerlijke troon en daarboven ook nog eens zes oostelijke en zes westelijke paleizen. Ze hebben klinkende namen zoals het Palace of Heavenly Purity, Palace of Earthly Tranquillity en Palace of Eternal Spring.
Verboden stad, Beijing
Alles is goed gerenoveerd en weldadig versierd. Bovendien heeft men ondertussen ook tentoonstellingen ondergebracht in vele van de hallen. Je vergaapt er je aan de koperen, bronzen en gouden artefacten net als aan de immense porseleinverzamelingen. Daarna gaan we iets zuidelijker in de stad, naar het park van de Tempel van de Hemel. We zien locals spelletjes spelen in de paviljoenen terwijl de avond valt.
Temple of Heaven, Beijing
Woensdag 23 november
Opnieuw een vroege wekker, maar opnieuw met een goede reden. Vandaag gaan we de Chinese Muur bezoeken oftewel “The Great Wall”. We wandelen naar het busstation en lopen zelfverzekerd naar de juiste bushalte. Een busvrouwtje (inclusief pet en hesje van het busstation) vraagt ons waarheen we willen en vertelt ons dat een andere bus ook naar daar rijdt maar dan sneller. Ze krabbelt de juiste halte op een papiertje en zet ons op de bus. Controlefreak/organisatietalent dat ik ben, hou ik tijdens de busreis regelmatig onze route in’t oog en na een uurtje heb ik door dat deze bus helemaal niet dezelfde richting uitrijdt. We komen aan bij de desbetreffende halte en worden meteen aangesproken door een taxichauffeur die ons naar de Muur wilt brengen voor een “prijsje”. Na wat onderhandelen stappen we in en komen we na een halfuurtje alsnoch aan bij de juiste plaats. We zijn dus het slachtoffer geworden van een scam zoals ze zeggen, door een officieel busvrouwtje! Als je bij ons de bus neemt verwacht je ook niet dat iemand van De Lijn of pakweg NS jou bewust op een foute bus of trein zet zodat je daar dan een taxi moet nemen?!
We besluiten om het niet aan onze hartjes te laten komen en budgetreizigers dat we zijn, passen we voor het ticketje voor de kabelbaan tot boven. Later zal blijken dat de trappen naar de Muur vermoeiender zijn dan het beklimmen van de muur zelf! 🙂 We zijn dankbaar dat we tijdens het laagseizoen komen: dit is een eerder populair stuk van de Muur door de goede ligging tegenover Beijing (2-3u rijden) maar toch is het rustig. Er lopen best wat mensen in de watchtowers rondom de plaats waar de kabelbaan je afzet, maar vanaf toren 17 gaat het steil omhoog en dit schrikt velen af. We besluiten echter om door te lopen tot boven en komen dan ook blij aan bij toren 20. Hier staat een vrouwtje die drankjes en medailles verkoopt en ze verwelkomt iedereen dan ook met “congrats, you made it to the top of the wall”.
Je kan eigenlijk niet meer verder, maar we zien boven ons nog torens lonken dus we klimmen even over een muurtje (het vrouwtje gebaart ook dat we best verder kunnen dus we zijn heus niet de enige die dit muurtje even negeren). Hier zijn we zo goed als alleen, we zien een eind boven ons nog één andere kerel lopen, maar verder hebben we een stuk van de muur voor onszelf. Heerlijk! We klimmen en klauteren omhoog tot de top van de berg, bij nummer 23. Hierachter is echt een boeltje en een bordje dat het er gevaarlijk is. We twijfelen even, maar omdat we hetzelfde stuk ook weer terug moeten, en we ondertussen ook al vier uur aan het lopen zijn, passen we. We trakteren onszelf op een veel te duur biertje bij de verkoper en genieten van het uitzicht. We maken een klein praatje en hij vertelt ons dat hij vandaag maar een twintigtal mensen gezien heeft die tot bij hem geraakt zijn. Ik begrijp al meteen waarom dat een prijzig pintje was en waarom hij een kleine radio bij zich heeft. We draaien ons dan maar om en beginnen aan de weg naar beneden. We merken dat de meeste dagtours al vertrokken zijn en het is nog rustiger dan voordien, heerlijk.
Als we nog eens terugkeren naar Beijing, willen we vast en zeker nog een ander deel van de muur verkennen. Want dit was echt nog maar een héél klein stukje van de zesduizend kilometer lang Chinese Muur.
Donderdag 24 november
’s Ochtends voelen we meteen de kilometers van de voorbije twee dagen in de kuiten. Daarom besluiten we om het vandaag rustig aan te doen. De metro op naar de Lama tempel, oftewel Yonghe Gong waar we wat later aankomen. Het is een bijzondere tempel, al is het maar door zijn geschiedenis. Het werd een religieuze plaats in 1744 en speelde een belangrijke rol in het Boeddhisme, tot de burgeroorlog in 1949. Daarna werd het uitgeroepen tot een nationaal monument, maar tegelijk ook gesloten voor de volgende dertig jaar. Wat bijzonder is, is dat het de zuiveringen van de Culturele Revolutie overleefde als een van de weinige religieuze gebouwen. Vandaag is het een Tibetaans Boeddhist center, al is dit vooral een plaats waar de Chinese overheid laat zien dat ze de Tibetaanse cultuur respecteert, wat niet echt het geval is. Het gerucht gaat zelfs de ronde dat niet alle monniken die hier rondlopen wel “echte” zouden zijn…
Lama tempel, Beijing
Maar het blijft een prachtig gebouw en bijzondere locatie en we branden wat wierook voor een verder behouden reis (dat kaarsje in Sint-Petersburg, is vast al opgebrand). Ook spotten we een lokale beroemdheid (denken we): een oude lama (ik heb hier niet over het dier, maar over een hogere monnik om het eenvoudig uit te leggen) met twee reisgenoten. Hij wordt om de haverklap gevolgd en mensen willen door hem gezegend worden. Al hebben wij toch bijna even veel bekijks: we zijn, ondanks onze bescheiden lengtes, een eind groter dan de gemiddelde Chinees en vooral Pieter met zijn blonde haren trekt de aandacht. Sommige durven een praatje slaan en andere beperken het tot een enthousiaste HELLO in onze richting, de meeste trekken echter stiekem en minder stiekem een foto van ons.
Lama tempel, Beijing
Zonder dat we het in gaten hebben, lopen we toch weer wat kilometers in dit tempelcomplex en daarom trakteren we onszelf op een cappuccino. Dit is echt een traktatie wat koffie is een duur goedje hebben we al gemerkt in Mongolië en China. Een halfuur voor zonsondergang (kwart over vier) staan we paraat op het Tiananmenplein. Op exact hetzelfde moment als de zonsop- en zonsondergang, kan je hier de vlagceremonie bekijken. Het is bijzonder om te zien hoe een groep soldaten extreem in de pas loopt, en vanuit de verboden stad op het plein lopen om de vlag naar beneden te halen. De verlichting gaat aan en Mao kijkt goedkeurend toe.
Op onze laatste avond in Beijing, gaan we naar een kungfushow kijken in een van de bekendste theaters van de stad. Nu hebben we de kungfu al gehad, en de panda’s die zijn voor een volgend reisverslag!
De cijfertjes
Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 3)
Aantal plaatsen bezocht: 2. (totaal 12)
Aantal foto’s genomen: 1034 (totaal 3423)
Vervoersmiddelen gebruikt: trein, metro, bus en taxi. (totaal 8: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi en Russisch busje.)
Treinleven: 28u10 – 1553 kilometer. (totaal 143u27 – 8659km)
Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)
En verder?
Na onze laatste dag in Beijing, nemen we de nachttrein naar Xi’an. Deze stad is vooral bekend voor het terracotaleger, maar ook de stad zelf willen we wat ontdekken. We hebben hier twee volledige dagen want daarna gaan we weer de nachttrein op, dit keer naar het midden van het land: Chengdu, hoofdstad van de provincie Sichuan. Deze stad gaan we als uitvalsbasis gebruiken om enkele van de hoogtepunten van deze provincie te ontdekken. En jammer genoeg, zal dat ook de laatste keer zijn dat we de trein nemen.
Aah ik moet al je updates nog gaan lezen. Wat ontzettend gaaf! Ik vind het echt jammer dat ik de TME waarschijnlijk moet skippen. Ach ik hoop nog een heel leven voor me te hebben haha 😉
Leuk geschreven! Je neemt me zo weer mee terug naar die toffe stad. De Chinese muur vind ik toch wel een van de meest indrukwekkende wonderen van de wereld.
Gaaf joh, de Chinese Muur! Onwijs leuk om zo met jullie mee op reis te zijn, met je gedetailleerde verslagen. Supertof!
Prachtige foto’s! Ik kan niet wachten tot wij zelf een bezoekje brengen aan Beijing en de Chinese muur bekijken 🙂 Die scam ga ik onthouden
Wat fijn dat het relatief rustig was op de Chinese muur. Drukte doet een plek toch wel een beetje verpesten…