The Big Trip #4: een onvergetelijke reis door de Gobiwoestijn

Zeven dagen door de Gobiwoestijn

In de derde reisupdate schreef ik over onze laatste bestemming in Rusland en onze eerste kennismaking met Mongolië. Hier gaat het over, nu al, een van de hoogtepunten van onze reis gaan: onze onvergetelijke en indrukwekkende zevendaagse roadtrip door de Gobiwoestijn. Ik ga proberen om geen tienmiljoenmiljard woorden te schrijven, want wat een geweldig avontuur was dit!

Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: iets minder live vanuit de Transmongolië express, over het indrukwekkende Mongolië dat ons hart gestolen heeft.

Zaterdag 12 november

Bij het ontbijt praten we met Padraig, een Ierse kerel die dezelfde ochtend aangekomen is vanuit Ulaanbaatar. Blijkt dat we dezelfde route hebben afgelegd vanuit Sint-Petersburg, alleen waren onze reisdata wat verschillend! Hij besluit om ook mee te gaan op onze zevendaagse tour dus de komende week zijn we met vier, want ook Aditi, een Indiaase vrouw die in Singapore woont, gaat mee op pad. Omdat we het hoogstnoodzakelijke hebben ingepakt in onze kleine rugzakken, zijn we aangenaam licht geladen. Een fijne afwisseling met onze huidige kangaroomodus zoals ik het noem: grote rugzak achteraan en een kleine vooraan. Zo herken je doorsnee de overpackers, iets waar we al enkele reizen niet meer schuldig aan zijn, maar die warme kleren nemen zo veel plek in! Outfit aan en een outfit mee in de rugzak, toiletzak en een kleine handdoek. Dat is zo ongeveer onze “kleerkast” van de komende week.

Chauffeur Mogi (een regionaal worstelkampioen op rust) en enthousiaste gids Baaz stoppen onze spullen in de Russische van en weg zijn we! De eerste stop is bij het blinkende en immense Chenggis Khan standbeeld, die over zijn geboortegrond uit kijkt. Nog steeds een nationale held in Mongolië en tevens ook de man die ervoor zorgde dat het Mongoolse rijk ooit tot aan de grenzen van Europa reikte. Maar stiekem kijken we al uit naar de tweede en laatste stop van vandaag: onze eerste gastfamilie! Overnachten doen we de eerste nacht in een soort van “gerhotel” in het Terelj Nationaal Park. Dit is de populairste toeristische bestemming in het land, voor zowel locals als toeristen zoals wij, vooral omdat het zo eenvoudig te bereiken is vanaf de hoofdstad en je er meteen in de natuur staat. We slapen in een ger, maar deze familie verhuist eigenlijk niet meer en heeft een vijftal gers voor gasten. De kachel wordt alvast in brand gestoken, maar wij gaan toch nog even hiken en klimmen in de bergen rondom het kamp. Ook al vriest het al tien graden onder nul, we krijgen het snel warm door de pittige klim. Maar wat een uitzicht krijg je dan ook over de prachtige omgeving!

We vallen vlot in slaap: moe van de autorit en het hiken, voldaan van het lekkere eten en lekker suf van de warme temperatuur in onze ger. Om middernacht werden we allen tegelijk wakker: het was een sauna! Deur opengegooid voor wat broodnodige frisse lucht. Zweten in een ger, als het vriest dat het kraakt en er een dik pak sneeuw buiten ligt, je maakt wat mee. 😉

Zondag 13 november

Na een hete/frisse nacht, dat krijg je dan ook bij min vijftien en een kachel die op hout en kolen gaat, staan we behoorlijk fris op. Vandaag staat er niet veel meer op het programma dan kilometers vreten: we leggen 500 kilometer af. Het grootste deel is op een geasfalteerde weg, maar het laatste deel is off-road. Die natuurwonderen liggen namelijk nog écht in de natuur. Zonder wegen, zonder omheining of iets. Wel staat er een hokje (gesloten want het is laagseizoen) en een houten hutje. Waarvoor dat houten hutje dient, hoef ik vast niet uit te leggen, toch?

Waarom men dit natuurverschijnlijk White Stupa noemt, is me, ondanks de uitleg, toch niet helemaal duidelijk want die vorm zie ik er toch écht niet in. Onderweg roepen we al gauw dat we willen stoppen: want daar zien we een kudde kamelen. We nemen enthousiast foto’s terwijl de herder een praatje slaagt met de gids over het weer in het noorden.

Ruim zes uur na vertrek, komen we aan bij onze gastfamilie voor de nacht. We worden welkom geheten met geitenmelkthee en geharde kamelenyoghurt. Onze gids maant ons aan om het rustig aan te doen, veel Westerlingen zijn al die melkproducten niet gewoon en al helemaal niet als ze niet van koemelk zijn. Het feit dat ik geen thee drink, is echt een heel bizar gegeven in een land waar bij elke maaltijd thee gedronken wordt. Gelukkig ben ik gewapend met een bus icetea (ja, dat dan weer wel), appelsap en liters water.

De familie is nog maar net verhuisd, dus men heeft nog geen tijd gehad om een put te graven, dus geen houten schotjes hier. Al valt het nu ook weer niet echt op tussen alle drollen van de grote kudde geiten en schapen die rond de gers dwalen. Alles went, dat gaat meermaals bevestigd worden deze trip.

Ik kijk al lang niet meer op van een squat-toilet en verkies het al bijna boven een Westers exemplaar.

Maandag 14 november

De wekker gaat vroeg maar dat vinden we niet erg. In de uitgestrekte steppe, de voorloper van de Gobiwoestijn, kijken we naar een geweldige zonsopgang, tussen een kudde kamelen. Iedereen heeft een grote glimlach op het gezicht en yes, hiervoor doen we het! Oh en dan toch nog snel even gaan hurken achter de heuvel, want zo in het donker een eind lopen als je de wolven hoort huilen op de achtergrond, is toch niet alles.

Gisteren hebben we afscheid genomen van de geasfalteerde weg voor de komende dagen. Het blijft mij een mysterie hoe Mogi zich kan oriënteren op basis van de horizon in een uitgestrekte woestijn. Het blijft mij ook een mysterie hoe hij ogenschijnlijk moeiteloos de ergste putten kan vermijden en zelf amper beweegt op zijn stoel, terwijl wij heen en weer geschud worden als fruit in een smoothieshaker.

De benen strekken mogen we op een toplocatie: de oostelijke kant van de “Three beauties of Gobi”. Een vallei waar doorheen een rivier slingert, deze is echter grotendeels bevroren. We maken dus een wandeling op het ijs, en dat in de woestijn! Wie had gedacht dat je dit zou kunnen?! Op het einde van de wintermaanden, kan het ijs hier zelfs tot zeven meter dik worden, dan was de halve tot hele meter van nu toch een lachertje.

Dinsdag 15 november

Na enkele uren rondgeschud in onze van over de droge en dorre woestijngrond, komen we bij het gedeelte van de Gobiwoestijn waar er zandduinen zijn. Een van de grootste misvattingen over een woestijn is dat deze enkel uit zand bestaat, maar dat is dus zeker en vast niet zo. We parkeren onderaan de grootste en wagen ons aan de beklimming naar de top. Het is een steile duin dus het lijkt wel de processie van Echternach: 3 stappen vooruit, 2 achteruit. Halverwege is er een punt waar ik jammer genoeg echt niet voorbij kom, ik probeer meermaals maar ik zak steeds dezelfde tien meter waar omlaag. Pieter, Padraig en Baaz raken er na meerdere pogingen wél voorbij en kruipen hun weg verder omhoog naar de top. Bovenaan zou je de duinen kunnen horen zingen in de wind, vandaar de naam Singing Sanddunes.

Na twee uur rijden naar een afgelegen plaats (haha, dat zijn ze allemaal!) komen we aan bij onze overnachtingsplek voor vanavond. We banen ons een weg tussen de geiten naar onze ger en ploffen ons nog even neer. Maar niet voor lang, want vandaag staat er ook nog een tochtje met kamelen op het programma. Onze gastvrouw was weg om haar kuddes bij elkaar te drijven, maar plots was ze daar. Vanop een heuveltop kwam ze aangereden op de motor, buff voor de mond, pelsen handverwarmers over het stuur. Net zoals in de film, maar dan beter. Ze parkeerde naast de kudde kamelen en verpinkte niet. Wat een stoer wijf! Op een rijtje tsjokten we doorheen het uitgestrekte landschap, muisstil op het geluid van onze kamelen na. Onze schaduwen moesten we enkel delen met een zwerm zwaluwen, heerlijk. Een keer weer thuis, klommen we snel de hoogste heuvel van de buurt op en keken een prachtige zonsondergang.

Woensdag 16 november

Opnieuw een vroege wekker en weeral zorgde dit ervoor dat we een geweldige zonsopgang konden zien: dit keer met uitzicht over de zandduinen die we de dag voordien beklommen hadden. Enkele uren rijden door de woestijn later, kwamen we aan bij het natuurverschijnsel wat men de Flaming Cliffs noemt. Ook al ben er nog niet eerder geweest, het doet me denken aan de Grand Canyon in de Verenigde Staten. Al denk ik dat een belangrijk verschil is, dat we hier weeral helemaal alleen zijn en deze prachtige plek voor onszelf hebben. We dolen hier een tijd rond en beklimmen enkele rotsen voor het ene na het andere uitzicht over de kloof en het oneindige niets dat er rond ligt.

De gastfamilie van vanavond heeft de hoofdprijs afschoten voor de mooiste locatie. Hun gerkamp is prachtig gelegen bij een rivier, in het grasland. Ze hebben een hele grote kudde en we helpen even om de koeien die te dichtbij het kamp rondlopen, te verdrijven naar een stukje verderop. De zonsondergang bewonderen bij de rivier. Grotendeels bevroren en met het kleine stukje stromend water, wassen we voor de eerste keer in enkele dagen onze handen. Een duik nemen doen we toch maar niet, want het is en blijft een heel eind onder nul. Na de avondmaaltijd halen we een fles Mongoolse wodka boven en geven deze als attentie aan de gastheer. Samen klinken we op alles wat we maar willen, toktoi!

Donderdag 17 november

Nadat we afscheid genomen hebben van onze gastfamilie, stappen we in het busje voor ons laatste stuk off-road van deze reis. We rijden langzaam weer naar het noorden en na twee uur gehobbel, komen we op de geasfalteerde weg. Meer gehobbel want in een goede staat is de weg hier niet, en de sneeuwstorm die is opgestoken, helpt ook niet.

Gelegen tegen een bergwand, ligt het gerkamp van onze laatste gastfamilie van de trip. En dit zal ook de gezelligste familie van de reis zijn. Wat een geweldig lieve mensen! De man had de hele dag in de sneeuwstorm gewerkt om zijn 1500-koppige kudde bij elkaar te drijven, maar zodra hij ons zag, kregen we een glimlach van oor tot oor. Hij deelde zijn maaltijd met ons, en daarna gingen we twee paarden uitzoeken voor een wandeling doorheen het landschap. We kropen erop en liepen door het berglandschap, omgeven door sneeuw en met op de achtergrond het gezang van onze gastheer die als krijger doorheen de gure wind beukte. ’s Avonds praatten we lang na en dronken we van de wodka die ze gestookt hadden op de kachel in onze tent (uit koeienmelk). We besloten allen dat we zouden moeten terugkomen in de zomer zodat we zijn kinderen zouden kunnen ontmoeten.

Met de sneeuwstorm die maar niet ging liggen, daalde de temperatuur tot min twintig ’s nachts. Winter is coming. Maar onze gastfamilie kwam elke twee uur vers hout en kolen op het vuur leggen zodat we zeker geen koude zouden hebben. Deze familie gaat echt tot het uiterste voor zijn gasten, een perfecte afsluiter van deze bijzondere week.

Vrijdag 18 november

Terugrit, YAY geasfalteerde weg! Maar de sneeuwstorm (en de snelheidsbeperking van 80 op de wegen) zorgt ervoor dat we toch een zestal uur in de auto doorbrengen. Weer aangekomen in de hostel, nemen we allen een deugddoende douche. Een week zand, stof en gergeur van ons afschrobben. We ruiken aan onze kleren en ruiken de ger- en dierengeur: toch maar alles in de was dus. We praten na bij een biertje, gaan samen een pizza eten (even geen schaap- of rundsvlees na een week 2-3x/dag dit bij elke maaltijd te krijgen) en wisselen foto’s en gegevens uit. Dit was een week om nooit meer te vergeten!

De cijfertjes

Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 2)

Aantal plaatsen bezocht: 6. (totaal 11)

Aantal foto’s genomen: 830 (totaal 2389)

Vervoersmiddelen gebruikt: Russisch busje. (totaal 8: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi en Russisch busje.)

Treinleven: 0u – 0 kilometer. (totaal 115u17 – 7106km)
Roadtripleven: 40u – 1800 kilometer.

Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)

En verder?

Na een laatste dag in Ulaanbaatar, stappen we nogmaals in de trein voor het derde en laatste traject van de Transmongolië Express. De eindhalte van deze trein, een week verwijderd van het vertrekpunt in Moskou, is Beijing. De hoofdstad van China: een metropool is alle definities van het woord. Er wonen meer mensen dan in Nederland en de stad is met zijn buitenwijken erbij, de helft van België. De eerste kennismaking met China en zijn bevolking, want Chinezen, daar zijn er veel van. En dat zullen we geweten hebben…

 facebook– twitter – instagram