5x het beste van The Big Trip

Ik kan het bijna niet geloven, maar het is dus gewoon alweer twee jaar geleden dat het lief en ik zaten te stressen in de veel te lange rij op de luchthaven. Er was maar één incheckbalie geopend voor het een hele hoop vluchten die in een korte tijdspanne zouden gaan vertrekken. We waren maar liefst drie uur op voorhand aanwezig en na 2.5u zenuwachtig geneuzel mochten we eindelijk inchecken. Het is twee jaar geleden dat we door de controles in Brussels airport spurtten. Twee jaar geleden dat we een snelle selfie namen met twee dolgelukkige smoelen. Twee jaar geleden dat we neerploften in de KLM zetels en “YES, ons avontuur begint nu” dachten. En bijgevolg ook twee jaar geleden dat we voor drie maanden op reis vertrokken, dat ook.

Die ‘verjaardag’ lijkt me een goede reden voor een kleine terugblik. Om eens te kijken of ik een antwoord kan geven op de vraag die iedereen stelt na terugkomt. En, wat was nu het mooiste dat je gezien hebt? Het zotste, het meest bijzondere, het leukste, het noem-maar-op-ste. Een vraag die iedereen die al eens wat langer of verder gereisd heeft, krijgt en die ook het moeilijkste is om te beantwoorden. Want hoe kan je nu in enkele zinnen die droomreis samenvatten? Nu, twee jaar later, kan ik al gemakkelijker een antwoord geven op die vraag. Ik deel hier vijf dingen die ik als eerste in mijn hoofd schieten als ik terugdenk aan onze reis. Die misschien het meest bijzonder maar misschien ook het meest gewoon waren. Vijf dingen die ik gewoon heel leuk vond aan onze Big Trip.

Ik heb veel toffe, mooie of bijzondere plekken bezocht tijdens onze drie maanden. Cambodja wil ik hier stiekem vermelden want Angkor Wat was echt heel indrukwekkend. Maar vooral de mensen en het “totaalplaatje” van het land lieten een indruk na. De loodzware geschiedenis van Cambodja, nu een land in transitie. Het gaat beter, maar de bevolking lijdt er nog steeds, echter nu onder corruptie in plaats van door een absurde dictator. Of Hong Kong: waar we maar al bij al drie dagen waren, maar waar we meteen een klik mee hadden. Naar elkaar keken en zeiden: hier zie ik ons wel wonen. In zo’n piepklein appartementje in een torenhoog flatgebouw. En elke week weer een nieuw lokaal eettentje ontdekken en dumplings en noodles eten tot we er bij neervallen. Of thuiskomen in Bangkok. Het was onze derde reis door Azië en drie keer op rij sloten we onze reis af in Bangkok. En drie keer op rij sliepen we de laatste nacht in ons favoriete vijf sterren hotel met een riant ontbijtbuffet en een zwembad op de zoveelste verdieping.

Maar vijf dingen kiezen is natuurlijk altijd een beetje verliezen. Ik kan niet alles vertellen in één blogpost, maar daar heb ik toch gewoon deze blog voor?

5 Drie maanden mogen en kunnen reizen

Heel dankbaar voor. Dankbaar dat ik kan: dat ik vrij kreeg op het werk en dat ik de centen netjes bij elkaar gespaard heb voor deze bijzondere ervaring. En dankbaar dat het lief het na lang twijfelen toch ook zag zitten om die moeilijke stap te zetten. Omdat wat voor mij gemakkelijk ging, voor hem niet zo evident was. Maar ik denk dat het reisvirus waarmee ik hem besmette hem over de streep heeft getrokken. En misschien ook wel mijn gelukzalige smoel, telkens ik kan praten over reizen, kan schrijven over reizen, reizen kan voorbereiden of als ik simpelweg op reis ben.

Waarom drie maanden en niet langer? Want ja, drie maanden is ergens lang en ergens ook kort. We gingen al eerder enkele weken op reis samen: interrailen door Portugal, backpacken in Indonesië, op roadtrip door Kroatië en Slovenië en met de trein door Thailand. En geen enkele keer waren we het reizen moe na die twee, drie weken. We wouden nog meer van het land ontdekken of doorreizen naar een van de buurlanden. Meerdere weken op reis gaan, dat leek mij dan ook wel eens fijn. Reizen tot je naar huis wilt (spoiler: drie maanden is hiervoor ook te kort). ‘Maar’ drie maanden omdat dit de periode was dat we weg konden zonder grote beslissingen te moeten nemen. We konden gewoon in ons appartement blijven en ik kon ook gewoon weer bij dezelfde werkgever aan de slag in mijn toenmalige functie. Want ik wou wel lang op reis maar zat wel gewoon goed op mijn werk en we woonden zo graag in ons appartement. De light versie van een wereldreis dus.

4 Dubbel feest

In december ben ik jarig, is het natuurlijk kerstmis en ook oud-op-nieuw was een feestdag die we zouden gaan vieren tijdens onze reis. Het grootste deel van december brachten we in de Filipijnen door, in de regio Visayas. We landden in Kalibo en gingen op vakantie naar Boracay, daarna verder off-the-beaten-track (voor zover je dat kan in dit digitale tijdperk met de wereld aan onze voeten) naar Biliran. Een kleine week in het relaxte Moalboal en verder naar Dumaguete. Op die plek zou ik dan ook mijn verjaardag te gaan vieren. Een iets of wat nietszeggende stad, ware het niet dat dit dé uitvalsbasis is voor een dagtrip naar het nabij gelegen Apo Island.

Mijn verjaardag heb ik ruim gevierd: de wekker ging namelijk erg vroeg zodat we tijdig met het busje naar de haven konden. Het grootste deel van mijn verjaardag bracht ik dan ook op en in het water door. Ik ben helemaal geen waterrat, maar iets trekt me toch aan bij snorkelen. Van zweven op het wateroppervlak, turend naar al die vrolijk gekleurde vissen en koraal onder je. Of dus, zoals die dag, zwemmen met reusachtige zeeschildpadden. Weer aan land was het feest nog niet gedaan: er stond nog een heerlijke Aziatische massage op de planning. Daar gingen we lekker uit eten en aten taart en dronken cappuccino. Een heerlijke dag dus en tot nu toe nog altijd mijn fijnste verjaardag ooit, of toch vooral die waar ik de leukste herinneringen aan heb.

Kerst vierden we een eiland verder: vlakbij Panglao beach op Bohol. Aangezien dit toch echt een familiedag is, skypten we dan ook even met het thuisfront, voor zover dat ging met de uiterst matige wifi. Het kerstmaal eten dat het team had gemaakt op de hostel en daarna een korte strandwandeling en een drankje. Een rustige kerstavond gevolgd door een nog rustigere kerstdag: die brachten we namelijk gewoon op het strand door.

Oudjaar was andere koek: dat vierden we namelijk in Singapore! Een heel toffe stadstaat, en ze staat ook bekend om haar spectaculaire vuurwerkshow om het nieuwe jaar in te luiden. En dat deden we dan ook op 31 december 2016: eerst gingen we lekker uit eten bij een goed restaurant en daarna hadden we tickets voor Rock On 2017. Dit waren verschillende optreden in The Float in Marina Bay Sands. Na enkele lokale artiesten kwamen er twee internationale artiesten optreden. Hoobastank (één van mijn favorieten begin jaren 2000) en Alicia Keys. Na de optredens was het tijd om collectief af te tellen en daarna begon er een vuurwerkshow om u tegen te zeggen. En dat vanaf zo wat het beste plekje dat je je maar kan indenken: gewoon weg op een openluchttheater dat drijft in the Marina Bay. Frontrow seats tot het mooiste vuurwerk wat ik ooit al zag.

3 De Chinese muur

China was denk ik wel het land waar we het meest benieuwd naar waren. Omdat dit zo anders dan anders zou zijn, omdat er nu eenmaal heel veel Chinezen zijn en omdat dat Chinees nu ook wel gewoon als ja, Chinees voor ons is. Echt een andere cultuur waar we waarschijnlijk amper zouden kunnen communiceren in het Engels, waar we niet zouden weten wat we op ons bord zouden krijgen en of we nu wel aan het juiste metrostation zijn uitgestapt. Een van de dingen waarvan ik 100% zeker was dat ik wou doen, was een deel van de Chinese muur bezoeken. De plek die we initieel wouden bezoeken was (zogezegd) tijdelijk gesloten wegens gladde plekken door de koude temperaturen, maar dat mocht de pret niet bederven.

We namen de bus naar Mutianyu – een avontuur op zich, maar dat verhaal is voor een andere keer – en budgetreizigers die we zijn, beklommen we alle tienmiljoen trappen naar boven in plaats van de dure liften naar boven. We liepen langs tig wachttorens en hoe verder we liepen, hoe minder mensen we tegenkwamen. Wat later klommen we voorbij een waarschuwingsbord en stopten we toch maar bij het bord dat zei dat het nu toch wel echt gevaarlijk zou gaan worden. Tenslotte dronken we een pintje op de hoogste toren (die wij beklommen) en lieten langzaam inzinken dat we op een eeuwenoud bouwwerk stonden. Het is dan wel maar een fabeltje dat de muur zichtbaar is vanuit de ruimte, het maakt hoe dan ook een enorme indruk. Zeker als je beseft dat dit zolang geleden is gebouwd, over zo’n ontzettend lange afstand. Het is echt een icoon en zo bijzonder om hier te mogen en kunnen staan.

2 De Transmongolië Express

Het eerste wat zo wat vast stond toen we de knoop doorhakten om drie maanden te gaan reizen. Ik wou dit al enige tijd doen en mijn vriend vond de Transmongolië Express dan ook de ideale start van onze reis. Het is toch echt een zot idee om te beseffen dat je door het grootste land ter wereld gaat reizen met de trein, over land. Zo veel toffer dan “gewoon” erover vliegen naar je bestemming. De typisch reisquote “it’s not the journey but the destination” gaat ook echt wel op hierbij.

Ik had ook meteen de keuze gemaakt om voor de Transmongolië Express te gaan en niet voor een andere variant die bvb “enkel” door Rusland gaat. Dit omdat Mongolië een land is dat tot mijn verbeelding sprak én omdat het nu eenmaal moeilijk is om vanuit bijvoorbeeld Vladivostok verder te reizen met de trein. Ook koos ik ervoor om de reis al wat eerder te beginnen, namelijk in Sint-Petersburg. Als je reist met de trein, kan je in Moskou opstappen en ‘gewoon’ een week blijven zitten tot de eindhalte. Maar ik wou allebei. Ik wou én enkele interessante stops onderweg én de ervaring van een dagenlange treinreis.

Mijn hele verhaal over het leven op de trein, hou ik voor een andere keer, maar ik kan je alvast meegeven dat ik héél blij ben met de keuze. We stopten in Rusland in (Sint-Petersburg), Moskou en Irkutsk met een uitstap naar het Baikalmeer. In Mongolië stapten we uit in de hoofdstad Ulaanbaatar en bleven we tien dagen in het land. Vervolgens gingen we verder naar China tot eindhalte Beijing. Deze stopplaatsen hebben genoeg bezienswaardigheden en zijn goede plekken om de lange treinreis te onderbreken.

Ik weet ook niet juist wat ik gedaan op mijn zeven dagen op de trein. Het langste traject was tussen Moskou en Irkutsk en duurde drie dagen en vier nachten en toch was dit voorbij voor ik er erg in had. Ik sliep er verbazingwekkend goed, at wat crackers of zachte broodjes met choco en wat fruit als ontbijt. Dan even omkleden en met de tandenborstel richting het toilet waar een ieniemienie lavobootje stond voor de tanden te poetsen. Daarna ging ik wat lezen, speelde ik een gezelschapsspel met mijn vriend en al dan niet onze coupégenoten, dan was het alweer tijd voor noodles als lunch dus dan gingen we op stap naar het eind van de wagon waar de boiler stond. Dan zo goed en zo kwaad een mini afwasje doen in dat zelfde mini pompbakje van deze ochtend. Even door de trein lopen om de benen te strekken en wat rechtstaand uit het raam turen, terwijl je misschien je fototoestel of smartphone ligt op te laden in één van de drie stopcontacten in de gang. Alvast wat foto’s uitsorteren van Sint-Petersburg en Moskou en iets typen voor bij aankomst in Irkutsk online te gooien. Genieten van de zonsondergang. Oh en is het nu alweer tijd voor noodles? Hoppa, met een ander smaakje in de hand weer naar de boiler wandelen en daarna is het weer tijd voor nog een spelletje UNO of Rummikub. Een blik op de horloge vertelt me dat het 22u00 is, al klopt dat ook maar half. Het is 22u00 Moskou-tijd maar ondertussen bevindt ik me 3 tijdszones verder dus eigenlijk is het al voorbij middernacht. Dus snel de pyjama aan en weer het bovenste bedje in kruipen, morgen weer een dag.

1 Mongolië

Ik twijfel tussen hier weer naar toe willen en nooit meer willen terugkeren. Omdat het, denk ik, niet meer mooier en puurder kan. De hoofdstad Ulaanbaatar is verrassend modern. Nadat we hier een dagje zijn bekomen van onze treinreis, trekken we voor een week de Gobi-woestijn is. Met temperaturen tussen de nul en min twintig a dertig, dat dan weer wel. We zijn met een klein groepje: er reizen buiten onze gids en chauffeur nog een toffe Ier en een sympathieke Indische mee en we hebben meteen een gezellige klik. We laden de spullen in een oud Russische busje en we zijn weg. De wijde wereld in, want zo voelt het wel.

We hobbelen een week door de woestijn, door een woestijn die er niet altijd uitziet als een typische woestijn. Van ruwe kliffen naar uitgestrekte velden met wat grassen en hier en daar wat sneeuw waartussen groepen kamelen lopen tot zandduinen en berglandschappen. Elke nacht slapen we bij een andere nomadische familie, de ene al wat meer open dan de andere. We knopen gesprekken aan met onze gids, een jonge kerel die vlot Engels kan en kunnen via hem dan weer communiceren met de gezinnen. We rijden veel kilometers, in nog meer tijd door de woestijn en na zeven dagen komen we weer langzaam in de bewoonde wereld. Iets waar we het alle vier wat moeilijk mee hebben dan. Al deed die warme douche wel deugd.

Ik vind het bijna surrealistisch om te beseffen dat deze reis alweer twee jaar geleden begon. Een ervaring waarvan ik ontzettend dankbaar én blij ben dat ik ze heb mogen meemaken. Er gaat geen week voorbij zonder dat ik aan iets terug denk van tijdens deze reis. En ik zou zo weer vertrekken om alles opnieuw te doen, zonder twijfel, in a heartbeat.

Wat is jouw fijnste herinnering aan een mooie reis? Over welk land of over welke ervaring wil je hier binnenkort lezen?

 facebook– twitter – instagram