The Big Trip #11: een nieuwe paspoortstempel en een nieuw jaar!

De prachtige Chocolate hills in Bohol waren het hoogtepunt van onze scootertrip over het eiland. Maar onderweg zagen we nog meer moois en voordat we het goed en wel beseften, zat onze tijd in de Filipijnen erop. We vlogen naar Singapore, waar we op een spetterende manier het nieuwe jaar in zette.

Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: live of vooral iets minder live. Deze keer over onze laatste dagen in de Filipijnen, oudjaar vieren in Singapore en verder reizen naar het zevende land van onze trip, vanop een heerlijk strand op Koh Chang.

Dinsdag 27 december

Als we opstaan, zien we een stralende zon, dus we besluiten om nog wat te luieren in het zwembad alvorens onze trip verder te zetten. Aangezien we van het zuidelijk gelegen schiereiland Panglao komen, de chocolate hills in het centrum van het eiland liggen en we nu onderweg zijn naar Anda, een dorpje aan de oostkust, zien we dus weer een flink stuk van Bohol. Onderweg stoppen we regelmatig: de ene keer voor mooie rijstterrassen of een lunch, maar toch vooral om te schuilen voor de regen.

Aangekomen in Anda, ontdekken we al snel dat er veel accommodaties zijn, maar dat de kwaliteit niet top is, ondanks de relatief hoge prijzen. Niet dat het hier onbetaalbaar is, maar voor hetzelfde geld krijg je heel wat leukers op andere plekken. (We denken nog regelmatig terug aan onze heerlijke plek in Siquijor.) Met onze scooby (onze scooter) rijden we een eindje verder en eten we in een restaurant met een open terras op de eerste verdieping. We genieten van onze verse fruitshakes terwijl we het komen en gaan op de markt onder ons gadeslaan.

Woensdag 28 december

Wakker worden naast de zee, ik krijg er voorlopig geen genoeg van. Onze handdoeken leggen we maar al te graag neer op het witte zandstrand en net als we neer zitten, komt er een hele buslading locals aan. Gevolgd door nog meer Filipijnse gezinnen op de scooter. Blijkt dat ze hier gezellig een daguitstapje gepland hebben. Veel concurrentie voor enkele vierkante meters strand hebben we echter niet. Zij zoeken liever een plaatsje in de schaduw en kijken stiekem en minder stiekem naar die twee blanken op het strand. Enkele kinderen durven echter wel de zee in en spelen in de golven terwijl ze af en toe eens gluren en wuiven naar ons.

Op zich is Anda geen heel erg bijzondere plaats, maar in de verschillende baaien tussen de rotsen liggen er witte zandstranden én het is er rustig. Een aangenaam verschil met het drukke Alona Beach op Panglao waar we onze kerst doorbrachten.

De rit terug gaat heel vlot: het is stralend weer en we stoppen enkel eens in een klein dorpje voor een portie gefrituurde kip en rijst uit het vuistje als lunch. Het is onze laatste scooterrit in de Filipijnen. De laatste keer dat ik pausgewijs zal zwaaien naar iedereen: smile and wave, zoals de pinguïns in de Madagaskar film. De keren dat we begroet werden onderweg zijn ontelbaar: Pieter hield flink de aandacht op de weg en ik maar zwaaien, lachen en hello terug roepen.

Weer terug op Panglao is het tijd voor een firefly tour. Dit houdt in dat we vooral lang in een busje zitten van en naar de rivier, maar het is wel leuk om eens gedaan te hebben. We varen een uurtje op de rivier langs enkele mangrovebomen die vol zaten met vuurvliegjes.

Donderdag 29 december

Pieter gaat vroeger uit de veren dan ik: hij gaat namelijk nog twee duiken doen. Ondertussen draai ik me nog een keer om, pak ik onze spullen in en tik ik een blog terwijl ik foto’s uitzoek. Het internet blijft toch een gruwelijk traag iets in de Filipijnen, het is een constante gebleken gedurende onze drie en halve week hier. Maar ja, als dat het enige is om over te klagen. 😉

Zodra hij terug is, nemen we een tricycle tot aan de haven en wat later zitten we op het buitendek van een ruime ferry voor de tocht naar Cebu. De wandeling van de haven tot onze hostel is iets minder dan vier kilometer, met toevallig in het midden een vestiging van hetzelfde zaakje waar we aten voor mijn verjaardag. Dat kwam dus fijn uit: we aten er een hele goede spaghetti met een taartje als dessert. Uiteraard konden we nu de carrot cake niet laten liggen, maar ook de heerlijke cheese lime cake kozen we opnieuw uit. Het tweede deel van de wandeling van het nieuwe shoppingcenter waarin het restaurant lag, naar de hostel is wat minder fijn. We hebben beide geen fijn gevoel bij de buurt waar we door moeten: we zien ontzettend veel straatkinderen en bedelaars, en passen voor een donker straatje. Dan liever maar een iets langere wandelweg waar er wel straatverlichting is.

Vrijdag 30 december

Na een veertig minuten durende taxi rit voor een afstand van twaalf kilometer, komen we mooi op tijd aan op de luchthaven. Wat later stappen we voor de zesde keer deze reis op een vliegtuig (waarvan twee in de heenreis) en na een aangename vlucht van tweeenhalf uur komen we aan in Singapore. Een iets of wat apart land in Zuidoost-Azië: de prijzen zijn er een pak hoger dan in de buurlanden, ongeveer te vergelijken met Europa. Dat verklaart dan ook waarom we hier over drie dagen alweer zullen vertrekken, maar het is ook geen groot land. Deze stadstaat is 719 km², dat is ongeveer een derde van de provincie Vlaams-Brabant in België. Singapore is overigens het dertigste land dat ik bezoek en alweer het vierentwintigste land dat we samen bezoeken. Het lief heeft mijn reisvirus ook te pakken gekregen (of hij laat zich op zijn minst gewillig meesleuren).

Maar op onze tweeenhalve dag hier gaan we wel wat kunnen bezoeken hier, al zijn we natuurlijk ook hier om oudjaar te vieren. Omdat we “iets” gedaan willen hebben, boek ik tickets voor de Rock On 2017 show in de Marina Bay Sands en reserveer ik een tafeltje in een fijn restaurant. Maar dat is allemaal voor morgen! Nadat we ingechecked zijn in onze dormroom, trekken we de stad in, op zoek naar eten.

De stad heeft tientallen zogenaamde hawker centers, een soort van foodcourts waar je goedkoop kan eten. Lau Pa Sat is gelegen in een prachtig gebouw in Victoriaanse stijl en ik eet er een lekkere Indische curry voor enkele euro’s. Dit hawker center is populair bij toeristen omwille van de ligging vlakbij de bekende Marina Bay: dat is dan ook meteen de bestemming van onze avondwandeling. We zijn net op tijd om een lichtshow te zien over het iconische Marina Bay Sands hotel, genieten van het uitzicht en alle lichtjes en lopen tenslotte een shoppingcenter in op zoek naar een hemd voor de wederhelft. Zo kunnen we met oudjaar toch nog een nette outfit aan.

Zaterdag 31 december

Vandaag bezoeken wat dé plaats die ik wou bezichtigen in de stad: de Gardens by the Bay. Dit is een groot en aangenaam park in de stad met verschillende wandelpaden en tuinen. Zo wandelen wij over het Dragon’s fly pad langsheen het water met het immense Marina Bay Sands hotel naast ons, met uitzicht over de Super Trees. En die Super Trees zijn echt fantastisch: het zijn grote constructies in de vorm van een boom met verticale tuinen, die er eigenlijk voor zorgen dat het hele park van energie wordt voorzien door middel van onder ander zonnepanelen. Ik ben geen voorloper als het gaat over milieubewustzijn, maar dit vind ik echt een prachtig concept.

Als ik de canopy walk zie, besluit ik dat ik mijn hoogtevrees nog eens wat ga proberen te counteren. Dat klinkt altijd als een goed plan als ik op de grond sta, maar zodra ik een zekere hoogte bereik, vervloek ik mezelf altijd honderdduizend keer. Dat is deze keer niet heel anders, al kan ik wel met momenten genieten van het prachtige uitzicht, tussen het ik-ga-dood-gaan-want-het-wiebelt-en-dit-is-hoog. De Canopy walk is een wandelpad langs enkele van de supertrees, gelegen op tweeentwintig meter: dit is de hoogte van de boomgrens in de meeste regenwouden. Zelfs met hoogtevrees, een aanrader bij je bezoek aan de stad!

In de late namiddag keren we terug naar onze hostel: we douchen en maken ons klaar voor oudejaarsavond. Met frisgewassen haren en een (deels) nieuwe outfit aan, smeer ik alle make-up die ik bij heb op (dat is dus mascara). Na een tijdje krijgen we echter gezelschap in de gemeenschappelijke badkamer van een hele horde Thaise ladyboys. Ze giechelen er op los, Pieter vlucht al snel naar de kamer (komt ervan als je je scheert zonder T-shirt aan in gezelschap ;-)) en ik knoop een kort gesprekje aan en leen een concealerstick van een van de ladieboys. Hilarisch moment waar we nog vaak om moeten lachen.

We zijn een van de eerste in de stad om te vieren: rond zes uur komen we aan in een leeg restaurant. Aangezien we hier uitgebreid tafelen en smullen van een Dino Rib (een joekel van een steak/rib voor twee) en een lava cake met ijs als dessert, zien we het restaurant voller worden. Rond half negen vertrekken we dan naar de optredens van Rock On 2017. Wat een locatie! Vanaf de stoelen bij het podium The Float hebben we uitzicht over de hele baai: een lotusvormig museum, een wandelbrug, het Marina Bay Sands hotel, de gelijknamige baai en de chique hotels. En het is de ideale frontrow seat voor het vuurwerk later op de avond.

Eerst treden er enkele lokale/Chinese bands op, waaronder een populaire zangeres en een emoband waarvan ik mijn uiterste best doe om het hartzeer te vertalen. Daarna komen er twee Engelstalige bands: de eerste is Hoobastank. Een rockgroep waar ik fan van was rond 2000 en grappig genoeg kan ik de hits van toen nog behoorlijk vlot meezingen. Wat ik dan ook vol overgave doe: ik zing mee, ik sta recht en dans. Klinkt heel normaal voor een optreden: maar ik ben zo wat de enige die dit doet. De Singaporezen blijven braaf op hun stoel zitten, zwaaien met de fluosticks die we gekregen hebben en zingen mee met de grote hits. Maar ze blijven vooral heel goed zitten. Tenslotte komt de Amerikaanse wereldster Alicia Keys: een fijn optreden, al heb ik wel het idee dat ze er niet ontzettend veel zin in had.

En dan is het zover: we tellen met twintigduizend mensen af en plots is het 2017. Het vuurwerk knettert in de lucht en dat acht minuten lang. We hebben de beste plekken die we ons maar kunnen wensen om dit te zien (de goedkoopste stoelen helemaal bovenin haha) en zijn blij. We staan in Singapore, met dit uitzicht, met dit vuurwerk en in het beste gezelschap. Zo’n wij tweeen in de massa moment, heerlijk. Na het vuurwerk, treedt er nog één coverband op maar dan zijn we getuigen van een bizar fenomeen. Ik vond het al grappig dat de show om 1.00 zou aflopen maar om klokslag 0.10 begint IEDEREEN te vertrekken. Aangezien de zones (afhankelijk van de prijs van je ticket) opgeheven worden, lopen we tot vlakvoor het podium. Hier zingen en dansen we voor de lokale band met ongeveer een tweehonderdtal mensen (vooral buitenlanders zoals wij) terwijl de overige 19800 mensen naar huis vertrokken zijn. Een tijd later liggen we in ons bed, nog voordat 2017 begonnen is in België.

Zondag 1 januari

De eerste dag van het nieuwe jaar is voor ons eigenlijk niet zo verschillend van de rest. We nemen de metro naar de wijk Tiong Bahru en gaan er brunchen in één van de hippe zaakjes. Voordat we er erg in hebben, zijn er enkele uren voorbij door de gesprekken met een andere gast en de eigenaars. Zo stappen we, met een goedgevulde maag, weer buiten op zoek naar de streetart die de enthousiaste eigenaresse ons net getipt heeft. We vinden twee van de drie pieces over de oude cultuur in de stad: eentje over de vele vogelkooien en de vogelzangwedstrijden en eentje over de fortune tellers (sorry maar toekomstvoorspeller klinkt zo duf) die typisch waren voor de wijk.

Wat later reizen we door naar Chinatown: hier treffen we net een optocht aan met honderden draken. De trommels geven het ritme aan en de groepen laten de draken op een indrukwekkende manier bewegen. Heel fijn om eens mee te maken.

Net op het moment dat we de Hindoeistische Sri Mariamman tempel willen bezoeken, begint het te regenen. Ik voel er weinig voor om mijn schoenen achter te laten in de regen en we besluiten dus om niet binnen te gaan. We vluchten weg de metro in, en gaan noodles eten in een foodcourt. Ook wou ik heel graag de Henderson Wave Bridge bezoeken, maar ook hier vallen deze plannen in het water door de hevige en aanhoudende regen.

Maandag 2 januari

In de voormiddag stappen we in, in de meeste luxueuze bus waar ik ooit al heb ingezeten. De bus heeft niet alleen airco maar vooral ook bussines class stoelen: in plaats van vier op rij, zijn er maar drie stoelen over de breedte van de bus. De stoelen kunnen immens ver achteruit dus je zou hier prima dutjes in kunnen doen. Alleen jammer dat het massage-knopje het niet doet. 😉 De zeven uur durende busreis werd meteen een pak aangenamer. Omdat we maar met een tiental mensen in de bus zitten, gaan ook de grensovergangen vlot. We worden Singapore uitgestempeld en wat later staan we in Maleisië! Hier gaan we echter enkel Kuala Lumpur bezoeken, de eindbestemming van deze bus. De reden voor ons bezoek is eenvoudig: vlakvoor vertrek, zag ik heel erg fijne vluchtprijzen van KL naar Cambodja en die heb ik dan ook gewoon geboekt. We bezochten in 2014 het zuiden van Thailand al dus die goedkope vlucht is ideaal.

Aangekomen in de hostel, zijn we aangenaam verrast door de kamer. Doordat deze een duplex heeft, hebben we veel ruimte om ons zakken te zetten en we hebben zelfs een zetel op de kamer! Daarna nemen we de monorail naar het shoppingcenter Pavillion, waar we lekker eten in een foodcourt om vervolgens, net zoals ik twee jaar geleden, de voetgangersbrug te nemen naar het KLCC.

We komen net aan in het park, als er een spetterende lichtshow begint in de fonteinen, vlakvoor de bekende Petronas Twin Towers. Het is dus, na Hong Kong en Singapore, al de derde stad waar we een lichtshow bekijken, het lijkt wel een dingetje!

De cijfertjes

Aantal stempels in paspoort: 3 (totaal 7)

Aantal plaatsen bezocht: 5. (totaal 30)

Aantal foto’s genomen: 785 (totaal 6767)

Vervoersmiddelen gebruikt: scooter, tricycle, boot, vliegtuig, metro en bus. (totaal 13: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi, Russisch busje, dubbeldekkerbus, boot, tricycle, habal-habal en scooter.)

Treinleven: voorlopig even geen trein meer (totaal 171u34 – 10483km)

Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)

Licht angstig op de canopy walk tussen de Supertrees

En verder?

Na enkele dagen in Kuala Lumpur, de compacte hoofdstad van Maleisië, stappen we voor de voorlaatste keer aan boord van een vliegtuig. Dit keer met bestemming Cambodja: een land met een gruwelijke geschiedenis dat nog steeds aan het herstellen is en waarvan de bevolking vandaag de dag nog steeds te lijden heeft onder corruptie. In Phnom Penh, de hoofdstad, maken we kennis met de gruwel die het regime van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot heeft aangericht. Maar ook reizen we door naar het fijne rivierstadje Kampot, waar we de resten van de Franse kolonisatie bezoeken.

 facebook– twitter – bloglovin – instagram