The Big Trip #6: oog in oog met terracotta soldaten én panda’s

Onze eerste kennismaking met China was de hoofdstad Beijing, waar we aankwamen na het laatste onderdeel van de Transmongolië Express. Ik schreef in de vijfde reisupdate over Beijing en onze uitstap naar een onderdeel van de Chinese muur. Hier vertel ik je over hoe onze reis verder gaat en hoe we oog in oog komen te staan met het terracottaleger en de schattigste panda’s.

Regelmatig ga je hier updates zien verschijnen over onze reis: live of iets minder live. Dit stuk over onze reis door China, schrijf ik op het vliegtuig vanuit Hong Kong.

Vrijdag 25 november

Een gezond ontbijt is een goede manier om de dag te beginnen, maar stiekem zijn dumplings en smouttebollen dat ook wel. Na een metrorit komen we nogmaals op het immense Tiananmen plein. Al is dat toch iets minder eenvoudig dan bij ons: je hoort er aan te schuiven voor de veiligheidscontrole en je kan maar op selecte plaatsen het plein op. Jammer genoeg bleek Mao niet thuis, zijn mausoleum bleek eerder gesloten dan gedacht, dus dan maar een uitstapje naar de buitenwijken van de stad.

Het 789 Art district is de wijk rond de 789 straat waar vele galerijen, winkels, koffiebars en musea zijn, evenals kunstwerken op straat. We zien wat mooie spullen maar een backpack is meteen ook de beste knip op de portemonnee: we reizen met een budget én met een rugzak dus dingen kopen, wordt meteen minder aantrekkelijk. Waar we wel de portemonnee voor boven halen is voor een cappuccino bij Tree House: een koffiebar annex winkeltje waar een boom door heen groeit. Al was die boom er vast eerder dan het huis. Ook hier vind ik geen carrotcake, gelukkig is de koffie goed.

Rond zonsondergang komen we aan bij het Olympisch park waar we onder andere het bekende Birds’s Nest en de Watercube bewonderen die beide mooi verlicht zijn. Zo kon mijn wederhelft zijn architectenhartje ook weer ophalen met deze twee iconische gebouwen. De laatste avondactiviteit was de metrorit naar het treinstation Beijing West, voor de nachttrein naar Xi’an.

Deze Chinese trein is helemaal anders dan de Chinese wagons van het laatste traject van onze Transmongolië Express. Hier is tweede klasse een zes persoonscoupé, zonder deur. Je ligt dus met drie boven elkaar in plaats van met twee, op dezelfde oppervlakte. Zelf hadden we het onderste én het bovenste bed, met een Chinees tussen ons. Dit zijn de twee bedden die het handigste zijn voor de opbergruimte, al heb je bij het bovenste bedje echt maar een halve meter ruimte tot het plafond dus rechtzitten als Europeaan, zit er zeker niet in.

Zaterdag 26 november

Bij aankomst in Xi’an gingen we meteen naar onze hostel en we hadden geluk: onze kamer was al vrij. Heerlijk! Zo konden we rustig ontbijten in de gemeenschappelijke ruimte, met zicht over de stad, terwijl de wasmachine onze was proper draaide.

De stad heeft, net zoals vele Chinese steden, een verkeersprobleem. Een busrit voor een afstand van enkele kilometers duurt een vaak langer dan je denkt door het immer drukke verkeer. Doordat we toch geen geweldige nachtrust achter de rug hadden en nog steeds al onze kilometers een beetje voelen, namen we toch een van de stadsbussen naar het museum van onze keuze. Het Shaanxi museum gaat over de geschiedenis van de gelijknamige provincie en heeft gratis toegang. Je hoeft enkel eventjes aan te schuiven voor een gratis inkomkaartje en daarna kan je het grote museum in. Er staat best wat aangeduid in het Engels, maar zeker niet alles.

Niet ver hier vandaan ligt de Great Goose Pagoda. Deze pagode heeft een fijn park met vele fonteinen en in het weekend zagen we hier dan ook veel gezinnen die genoten van een rustig dagje in het park. Sommige wijken komen meer tot leven ’s avonds, dit ook met het Muslim Quarter. Hier zijn de straten druk vol foodstalls, winkeltjes en mensen. Je ziet er vanalles: pepertjes die er gemalen worden in grote manden, fruit, tofu en vlees dat ze zo van het karkas afsnijden. Wat ik ook fijn vond aan Xi’an is dat er veel historische gebouwen verlicht worden. Zo ook de veertien kilometer lange stadsmuren en de Drum en Bell Tower.

Zondag 27 november

Ons verblijf in deze stad is maar van korte duur dus we pakken alweer onze zak. Vandaag staat dé trekpleister van de stad op het programma: het terracottaleger. Je hoeft helemaal geen tour te doen, je kan eenvoudig een bus nemen vanaf het station. Onderweg naar het mausoleum/museum worden we gek van het getoeter van de buschauffeur. Dit fenomeen is niet nieuw in China voor ons, maar deze man probeert het wereldrecord “aantal keer toeteren in een minuut” te verbreken.

Ondanks dat het weekend is, is het gelukkig helemaal niet druk bij de ingang en het park. We hoeven niet aan te schuiven en kopen ons een (prijzig) toegangsticket. Het leger werd per toeval ontdekt in de jaren zeventig, toen twee boeren een waterput groeven. Het is het graf van keizer Qin Shihuang’s, die een leger aan terracotasoldaten meenam in zijn graf. Altijd klaar voor een oorlog want opgesteld in formatie, zelfs in het hiernamaals.

Op de site heb je meerdere hallen: hal een tot en met drie bevatten onderdelen van het leger. Maar wij begonnen met de tentoonstellingshal waar je wat meer informatie krijgt over de archeologische opgravingen. Vervolgens bezochten we hal twee waar je vooral veel ingezakte tunnels ziet en waar men nog niet veel gerenoveerd heeft. Hal drie is een kleine hal, hier heb je beelden van officieren, die als de aansturing dienden van het leger hal één en twee. En tenslotte, save the best for last, hal één. Dit is de meest indrukwekkende: het is niet alleen de grootste maar hier zijn ook al de meeste renovaties gebeurd. Hier heeft men ongeveer duizend van de vermoedelijk zesduizend beelden alvast gerenoveerd.

Door de grote oppervlakte en aantallen én door het idee op zich, is het een indrukwekkend mausoleum. Echter heeft men de ambitie om een topmuseum te worden zoals men zelf meermaals aangeeft, en dan is er toch nog werk aan de winkel. Daarvoor is er veel te weinig informatie en bijgevolg bleef ik wat op mijn honger zitten.

Nog wat tijd doorgebracht in de leefruimte van de hostel (voor een blog moet ik toch even gaan zitten), was het alweer tijd voor de voorlopig laatste treinreis in China én van onze reis. In het treinstation was het meer trekken en duwen om de trein in te gaan dan eerder in Beijing. Ook de trein zelf was wat minder nieuw: hier geen coupé’s maar gewoon een wagon met wanden tussen elke zes bedden, zonder enige deur of schot naar de gang toe. Gelukkig reizen de meeste Chinezen (ofwel hadden wij geluk) in tweede klasse, met bijzonder weinig bagage. Dit in tegenstelling tot onze grote backpacks en de locals die de trein nemen in de laagste klasse. Hier heb je geen bedden, maar een stoeltje of zelfs een staanplaats, en hier zagen we veel handelaars met immens grote pakken en zakken duwen voor een plaatsje voor spullen kwijt te raken.

Maandag 28 november

Deze trein zou pas in de namiddag aankomen in Chengdu dus we hebben nog weer even tijd om te genieten van het leven op de trein. Er komt spontaan een Chinese doctoraatsstudent bij ons zitten om een praatje te slaan. Hij is zo oud/jong als wij en was op terugreis van zijn woonplaats in Xi’an. Hij studeert in Chengdu en gaat ongeveer een keer per maand naar huis. Op zich niet gek gegeven de afstand, maar ik vond het wel bijzonder dat zijn vrouw en dochtertje wel gewoon in Xi’an wonen…

We gooien alweer onze rugzakken neer in deze nieuwe overnachtingsplaats en brengen dan enkele uren door in de gezellige leefruimte van de hostel. We trakteren onszelf op een cappuccino en bekijken wat we de komende dagen gaan doen. Het initiële plan was een driedaagse wandeling op Emeishan, een van de vier heilige bergen voor de Boeddhisten in China. Echter is het daar koud (wel relatief tegenover de temperaturen in Mongolië), hebben we wat schrik voor de koude nachten in de tempels zonder verwarming en is er weinig goed nieuws over de zichtbaarheid op de top. We besluiten om onze plannen te wijzigen en voor het 440-kilometer verder gelegen Jiuzaighou nationaal park te gaan. Dat wil dan wel zeggen dat we een dag op de bus zullen zitten, een dag het park bezoeken en een dag weer terug op de bus. Dat wil vooral ook zeggen dat we drie dagen op rij voor zeven uur uit de veren moeten…

Om de hoek zit een populair en eenvoudig noodlezaakje, we kiezen een van de zes noodlesoepen en slurpen er op los. In de hostel is er ’s avonds een workshop waaraan we deelnemen. Een meisje van negen legt ons in het Engels uit, met hulp van haar mama, hoe we een kruidenhangertje maken. We vouwen, rollen en draaien en op het einde hebben we een mooi souveniertje geknutseld. Na de workshop nemen we een groepsfoto en nu zijn we vereeuwigd aan de muur van de hostel. Tenslotte speelt Pieter nog wat pool met het meisje en daarna word ik ook weer afgedroogd door mijn wederhelft. So close, maar die verrekte zwarte bal he. 😉

Dinsdag 29 november

Belachelijk vroeg opgestaan en om half zeven zitten we al op de bus richting het Panda research center. We zijn er vlak na openingstijd en eerst lijkt dit plots niet zo’n goed idee. We zien namelijk nergens panda’s buiten! Gelukkig zien we er dan eindelijk: een moederpanda zit rustig bamboo te eten terwijl haar tweeling er op los speelt. Ze klimmen in de bomen en plagen elkaar terwijl de ene net wat bamboo zit te eten.

We lopen door de verschillende zones in het park waar we zowel vijf schattige peuters zien rondkruipen, als speelse jongvolwassenen en volwassen panda’s rustig zien eten of dutten. Ook wonen we een “les” bij en leren we vanalles bij over het dier en het centrum. Zo weet ik nu dat de helft van de zwangerschappen van een panda een tweeling is en dat de moeder in de natuur meteen een van de twee kiest omdat ze maar voor één dier tegelijk kan zorgen. In het centrum heeft men een methode ontwikkelt hiervoor zodat toch beide dieren overleven en gezond opgroeien.

Terug in de stad kopen we bustickets voor onze trip naar het noorden en gaan we wat eten in het restaurantje. Voor de verandering begrijpen we weer niets van de menukaart en duiden we wat aan. Achteraf vragen we in de hostel wat we net gegeten hebben en blijkt dat we “duck lips” oftewel eendensnavels gegeten hebben. Klinkt gek, maar lekker was het wel. Ook hadden we eerst “dog lips” verstaan, maar na onze verbaasde blikken, articuleerde ze iets beter waardoor de vertaling beter over kwam. 😉

De cijfertjes

Aantal stempels in paspoort: 1 (totaal 3)

Aantal plaatsen bezocht: 3. (totaal 14)

Aantal foto’s genomen: 594 (totaal 4017)

Vervoersmiddelen gebruikt: trein, metro en bus. (totaal 8: vliegtuig, bus, metro, trein, tram, minibus, taxi en Russisch busje.)

Treinleven: 28u07 – 1824 kilometer. (totaal 171u34 – 10483km)

Aantal spullen kwijtgeraakt: 0. (totaal 1)

En verder?

Het laatste deel van onze twee weken in China komt er al weer aan. We bezoeken het nationaal park in Jiuzaighou en sluiten dit bezoek aan China af met een bezoek aan de grote boeddha in Leshan, voordat we van Chengdu na vijf weken het vliegtuig nog eens opstappen, na al die kilometers met de trein.

 facebook– twitter – instagram